Elska is drachtig!

Elska en Eskil zullen half juli voor het eerst ouders worden! Vanochtend vond het drachtonderzoek plaats in Utrecht en werd duidelijk dat Elska drachtig is van meerdere puppen. Wat een opluchting!! De specialist maakte het vlak voor de echo nog even heel erg spannend namelijk….

Voorafgaand aan de echo wordt eerst d.m.v. palpatie (voelen) bepaald of de hond drachtig is. Prima, geen probleem, je verwacht dat het snel voorbij is. De seconden tikten echter voorbij en ik werd steeds zenuwachtiger… dit kan nooit goed zijn denk je dan… Ze kon e.e.a. voelen. Twee vruchtzakjes zijn even groot, dus ze trok de conclusie dat Elska drachtig is. Maar……. Een derde zakje leek wat kleiner te zijn…..
Stress!! Wat betekent dit?? Dat ze maar twee puppen krijgt?? Dat er eentje ongezond is?? Dat ze daardoor misschien wel allemaal ongezond zijn?? Zo weinig informatie!!
De echo zou ons meer vertellen.

Nou oké, op naar de echo. Aangekomen bij “echokamer 2” bleek dat het op het moment een normale kamer was, het essentiële apparaat was niet aanwezig. Dat is natuurlijk niet zo handig. Dus moesten we naar de wachtkamer zodat de specialist opzoek kon gaan daar het vermiste object.
Pffff.. alsof het allemaal nog niet spannend genoeg was! Ik mezelf weerhouden om Coen te bellen, die geeft les dus kan ik niet storen met paniekgedachten die waarschijnlijk nergens op slaan. Dan maar doen alsof er niets aan de hand is. Ylfa vond het allemaal ook maar erg spannend en probeerde constant allerlei mensen en honden te knuffelen. Vandaag trok ze met haar gewiebel en gepiep meerdere hondenliefhebbers naar zich toe die blijkbaar graag even ondergelebberd wilden worden, dus dat gaf mij wat afleiding aangezien het altijd minstens één vraag oplevert: welk ras is dat? Meestal gevolgd door vragen als “Oh, die zie je ook niet vaak…?”, “Dat is zeker de oudste?”, “Deze is zeker nog heel jong?”, “Hoe oud is deze?”, etc.

Eindelijk (oké, het waren hooguit 5 minuten, maar toch) kwam de specialist terug, het ontsnapte echoapparaat was gevonden en de volgende uitdaging stond te wachten: de buik van Elska scheren. Ik denken “dat doen we wel even”, nou, Elska had daar een iets andere mening over. Op haar rug gaan liggen vond ze geen probleem, maar ze vertrouwde het niet helemaal en toen een zoemendachtig geluid klonk, deed ze er alles aan om overeind te komen. Vier handen (waarvan één gevuld met tondeuse) waren niet voldoende, dus eventjes bellen voor wat extra mankracht. Gelukkig was dit een heel lieve vrouw die de achterpootjes van Elska precies goed vasthield en toen was het eigenlijk heel snel gepiept.
Wat koud spul op de buik en het moment van de waarheid was aangebroken……

Wazig beeld. Hmmm, even uitzoeken hoe dat ook alweer scherp moest.. Oh ja, zo. Kijk! Daar hebben we een pup! (Ik dacht bij mezelf, oh ja? Ik zie iets zwarts en wat vlekken, waar zien we een pup?) De opgetrommelde hulp had duidelijk ook geen verstand van zaken en de specialist legde uit wat we eigenlijk allemaal konden zien. Zwart is vocht, daarin lag opgerold de foutus en het knipperende witte stipje is het hartje. Oké, dus dat gaat goed! Pff, wat een opluchting, in ieder geval één levend wezentje in de buik van Elska.
Oh daar nog eentje! De spanning viel steeds verder weg, we hebben al twee gezond uitziende foetussen op de foto kunnen zetten, nu is het alleen nog zoeken naar meer. En meer vonden we er! De een na de ander popte op het scherm. Ook de blaas en baarmoedermond kwamen voorbij, super interessant! Wat een berg informatie je al niet kan halen van zo’n wazig zwart-wit-schermpje.
En toen stelde onze redder in nood de vraag hoeveel het er zouden zijn. Tja, dat was lastig tellen. Helaas kun je dat niet goed zien op een echo, omdat je niet goed weet of je naar een zelfde pup kijkt of eentje die je nog niet eerder was tegengekomen. Gelukkig lagen er voorin vier foetussen netjes naast elkaar, die waren makkelijk te tellen. Dus het zijn er minstens vier! Hoeveel het er precies zullen zijn, weten we op 4 juli nadat de röntgenfoto is gemaakt….

En oh ja, dat kleinere vruchtzakje dat ze eerder gevoeld had? De specialist heeft niets negatiefs kunnen ontdekken wat dat zou kunnen verklaren. Ze gaf aan dat de kans groot is dat de andere twee, die voorin lagen, meer vet om zich heen hadden en daardoor groter aanvoelden. De derde kleinere was groot genoeg om een gezonde pup in zich te hebben, dus waarschijnlijk is het niets slechts. Alle zakjes die we hebben gezien hadden een kloppend wit puntje in zich, dus dat is een goed teken.

Voor ons in ieder geval een grote opluchting dat de dekking geslaagd is en Elska meerdere puppen verwacht! Hopelijk worden ze allemaal gezond geboren en zullen we optimaal van hen kunnen genieten 🙂

Voor meer informatie over Elska en Eskil: klik hier 
Voor meer informatie over de ontwikkeling van foetus tot pup: klik hier

SUP met IJslanders in het AD

Afgelopen zondag vond onze tweede SUP met IJslanders plaats op de Nieuwkoopse Plassen onder begeleiding van David en Daan van Nikano. Wij waren niet de enige enthousiastelingen.. Een journalist en fotograaf van het AD waren aanwezig om wat vragen te stellen en foto’s te maken, wat resulteerde in een grote foto op twee pagina’s van het AD Groene Hart met uitgebreid onderschrift. Het resultaat staat onderaan de pagina. Maar dit was natuurlijk niet het hoogtepunt van de dag!

SUP en kano IJslandse Honden mei 2016Coen en Daan begonnen met het vullen van de kano’s met mensen en honden. Ronald ging als eerste, in zijn eentje in de tweepersoonskajak, maar zou snel genoeg gezelschap krijgen. Vervolgens gingen Jan-Koert en zijn vrouw te water, gevolgd door Herma en Veronica, Dustin en Arianna samen met Hnysa en Demi en Danny.  Ondertussen gaf David een korte instructie aan de SUPpers en werden de peddels afgesteld, ik stond klaar om de honden vast te houden zodra baasjes te water gingen. Cindy mocht als eerste een SUP board op, samen met de volgzame, rustige Noeshka. Na wat passen en meten vond David dat Cindy toch wel een groter board verdiende, ze is tenslotte niet de kortste van het gezelschap! Helma mocht haar board overnemen en klom er met lichte spanning op. Het zag er allemaal zo soepel uit, dat David en ik vergaten om het board vast te houden, het leek simpelweg niet nodig. Wat er toen gebeurde weet geen van ons, maar binnen een seconde ging Helma te water. Vol verbazing keken wij toe, maar kwamen gelukkig ook binnen die seconde alweer in actie om haar uit het water te helpen. Poging twee was succesvoller en Lukka snapte werkelijk niet waar haar baasje zich druk om maakte. Ligt toch hartstikke comfortabel zo’n board?

Het grote board voor Cindy in het water, Cindy erop, Noeshka erop, snel gefixt en behendig peddelt Cindy er vandoor om Helma kracht bij te staan. Ondertussen heeft ook Theo een board gekregen dankzij het bijspringen van Renate (van Nikano). Ik neem Lagsi over voor een makkelijkere opstap, Theo komt nog wat bij van het lachen om zijn vrouw, gaat vervolgens soepel op het board zitten en Lagsi hupt erbij alsof hij nooit anders heeft gedaan. Next! Suzanne met Rúnar, zij zijn vorig jaar ook mee geweest. Aan Suzanne is dat te merken, zij had eigenlijk geen hulp nodig. Rúnar was even vergeten hoe prettig hij het avontuur op het water ook alweer vond, hij dacht eventjes dat hij liever aan de kant bleef staan. Gelukkig is het nooit erg om even met een knappe IJslandse reu te knuffelen en hem stiekem op te tillen (oeps, ik mocht dit eigenlijk niet verklappen van Rúnar, het is natuurlijk niet echt een stoere mannen actie…). Suzanne nam hem over op het board en het was goed, hij herinnerde het zich weer, zijn mannelijke look was terug.
Ook Natasja ging het SUP avontuur aan en was ervan overtuigd dat ze te water zou gaan. Maar nee hoor, ze zat stabiel op haar board, bood steun aan Lot die het duidelijk toch wel een beetje spannend vond, liet Lot af en toe even ergens op de kant die na het doen van haar behoefte gewoon weer terug op het board sprong – dankzij de steun van Natasja vond ze het duidelijk niet meer eng en begon er steeds meer de lol van in te zien – en ondanks al die praktijken is ze misschien wel het droogst van allemaal gebleven!
SUP en kano IJslandse Honden mei 2016Buiten mijn beeld is Shelley samen met Hugi het water op gegaan en stond al snel op het board alsof ze het vaker had gedaan! Broer Muni lag weer bij Piet op het board, wat direct een zen-gevoel bij hem lijkt op te roepen. Hij vindt het wel wat, de koning van de zee, vooruitgepeddeld worden door natuurtalent Piet, af en toe een verfrissend briesje door zijn lange haren en het stromende water langs zijn pootjes. Hugi en Muni kregen het voor elkaar om naast elkaar te chillen op het water, gebroeders frá Fuglatorgi, zonen van Prego, ridders van de Nieuwkoopse Plassen…

En oh ja, als laatste stapte ik samen met Elska in de kano. Ten slotte hopen we dat er ondertussen foetussen hard aan het groeien zijn in Elska’s buik, dus moest ze van ons rustig aan doen. Hier was ze het natuurlijk absoluut NIET mee eens, al die honden die mochten zwemmen of pootjebaden vanaf het board, dat wilde ze ook! En dat heeft ze laten horen! Toen we in de buurt kwamen van Coen en Ylfa liet Ylfa horen dat zij het ook ergens niet over eens was, zij wilde in de kano! Bij Elska en mij! En wel NU!
En Ylfa kreeg het voor elkaar, we zijn voor de makkelijke weg gegaan: al snel werd ik bedolven onder lebbers en knuffels, had ik een hond op schoot en moest ik ondertussen proberen om te blijven peddelen. Een uitdaging kan ik je vertellen, maar de kusjes en knuffels van Ylfa zijn het altijd waard.
De dames eindelijk weer bij elkaar was het een stuk rustiger. Elska had door dat ze het niet voor elkaar ging krijgen om uit de boot te gaan, Ylfa had haar doel bereikt, vrede in de kano, dus tijd voor foto’s en filmpjes!
Dankzij mijn nieuwe waterdichte telefooncase kon ik foto’s en filmpjes maken tijdens het avontuur op het water om de gezelligheid vast te leggen op beeld. Want dat was het: gezellig! Iedereen had constant iemand bij zich om mee te kletsen, het tempo was goed bij te houden, het was droog (onweer liet gelukkig afweten), de temperatuur aangenaam, de begeleiding goed waardoor je alleen op jezelf en je hond(en) hoefde te letten.
Tijdens de route kwamen we achter het nut en misschien wel niet-te-missen belang van de kano’s die aanwezig waren, want Ylfa was niet de enige die was overgestapt naar een kano! SUP en kano IJslandse Honden mei 2016Helma is met Lukka na een lang stuk peddelen toch overgestapt in de kano van Ronald – het board kon geloosd worden in de fluisterboot van de fotograaf en journalist – Hugi is halverwege overgestapt op de kano van Herma en Veronica zodat het SUPpen Shelley toch wat gemakkelijker af ging en waardevolle spullen zoals autosleutels, zonnebrillen en portemonnee’s konden in het tonnetje mee in onze kano. Ook credits dus voor de fanatieke kanoërs!

Na afloop van de tocht op het water zijn we neergestreken op het terras van eetcafé De Klinker voor een hapje en drankje. Een zestal kleine tafels hebben we tegen elkaar geschoven om met z’n allen te kunnen (na)kletsen en genieten van onze bestellingen. Honden bij en onder de tafel, vredig naast elkaar. Een korte evaluatie met eenduidige mening: het was succesvol en voor herhaling vatbaar! Dusdanig succesvol dat de volgende datum alweer gepland staat…. 🙂

AD artikel Suppen met IJslanders

Half juli puppen verwacht!

Afgelopen woensdag hebben we Eskil uit Duitsland opgehaald om een paar dagen bij ons te logeren. De fertiliteitsbehandeling in Utrecht gaf aan dat Elska donderdag of vrijdag dekrijp zou zijn en dat het verstandig was Eskil woensdag te halen zodat hij eerst een dagje kon wennen. Dus zo vertrokken wij ‘s ochtends op weg naar Elsa om daar eerst gezellig te wandelen in de prachtige Duitse bossen en te eten alvorens weer richting Alphen aan den Rijn te rijden.
Eskil voelde zich direct thuis en alles was goed; slapen, knuffelen, wandelen, fietsen, trucjes doen, spelen, relaxen in de tuin, uitgedaagd worden door Ylfa en verleid worden door Elska.

Op donderdagavond zetten we Elska en Eskil bij elkaar om te kijken of Elska vond dat ze er klaar voor was. Nou, dat was duidelijk. Gelukkig wist Eskil precies wat hij moest doen en stonden ze al snel vast. De hele buurt kon mee”genieten” (oeps…), het was tenslotte heerlijk weer, iedereen zat dus buiten in de tuin en Elska geeft nou eenmaal altijd duidelijk (lees: luid) aan wat ze vindt. Een dekking geeft een teef overduidelijk niet het meest comfortabele gevoel, maar blijkbaar weten honden dat het erbij hoort (ofzo) en laten ze het desondanks gebeuren.
Toen ze uiteindelijk weer los waren begon de grote schoonmaakbeurt en zorgden ze er samen voor dat ze er allebei weer fatsoenlijk bij liepen. Ze waren echt schattig samen, het verliefde stel.

Vrijdagochtend zijn we voor de laatste keer naar Utrecht gereden voor de fertiliteitsbehandeling. De uitslag zou bepalen of volgens de wetenschap de dekking op donderdag “nuttig” was en wanneer de volgende dekking zou “moeten” plaatsvinden. Het bleek donderdagavond de perfecte timing, de progesteronwaarde van Elska was flink gestegen en op vrijdag “moest” er nog een keer gedekt worden. Elska was het hiermee eens, Eskil (natuurlijk) ook en zo was de klus wederom geklaard. En weer gedroegen ze zich daarna als een schattig stelletje dat elkaar verzorgde en speelde, in diepe slaap lagen en af en toe bij elkaar checkten of het goed ging.

Zaterdagochtend stapten we weer in de auto om Eskil thuis te brengen. Een perfect moment, want Elska vond twee dekkingen meer dan genoeg, was er duidelijk klaar mee. In Duitsland aangekomen hebben de dames eerst met z’n tweeën in de tuin gespeeld en later is Eskil er nog even bij gekomen. We wisten niet of dat goed zou gaan, maar een paar snauwen van Elska was voldoende voor hem om te accepteren dat ze niet meer wilde. Ze hebben met zijn drieën gespeeld en paarden gekeken. Nog een paar keer ging Eskil even vragen of Elska écht niet nog een keertje wilde, maar ze was duidelijk en hij accepteerde dat.

Nu is het wachten tot 10 juni, dan staat de drachtecho gepland en weten we of het verliefde stel puppen zal krijgen!

Voor meer foto’s van Elska en Eskil, zie nestplanning

Show Duitsland

Afgelopen weekend hebben we genoten van een weekendje Duitsland! Het begon zaterdag met enorm veel regen tijdens de hondenshow, maar zondag is het weer omgeslagen en hebben we genoten van een combinatie van zon en sneeuw.
Ylfa heeft zaterdag een ZG gescoord en zondag een U! Beide dagen stonden we alleen in de jeugdklasse teven, dus Ylfa heeft zelfs een CAC te pakken.
Elska kreeg beide dagen een U, zaterdag werd ze 2e en zondag 1ste + res CAC beste teef! 😀 Trots op onze meiden!
En extra trots zijn we op Elsa Oakwood en Eskil, Eskil heeft beide dagen U gescoord, zaterdag 2e plaats en zondag 1ste plaats + BOB + 4e plaats BIS!
Na de shows konden we heerlijk wandelen in het aangrenzende bos en hebben Elska en Eskil laten zien dat ze elkaar nog steeds heel leuk vinden. Nu weer verder met wachten op de loopsheid…..

Wintersport Oostenrijk

Het was onze slechtste wintersport vakantie tot nu toe. Twee dagen hebben we kunnen skiën, de rest van de tijd lag minstens één van ons met één van de honden ziek op bed. Op middagen dat het iets beter ging, hebben we zo goed mogelijk het gebied verkend op leuke wandelingen in de sneeuw. Helaas niet veel wandelingen ontdekt, maar de honden hebben desondanks lekker kunnen rennen, spelen en genieten van de witte kou onder hun pootjes.  Er zijn wel een aantal zaken waar je rekening mee moet houden als je met je honden op wintersport naar Oostenrijk gaat.

  • PoepzakjesHonden mogen nergens los lopen, tenzij duidelijk anders staat aangegeven. Neem dus een prettige, lange lijn mee met eventueel een heupband zodat je je handen alsnog vrij hebt tijdens het lopen.
  • Ruim overal de hondenpoep op. Op verschillende plekken hebben wij hondenpoepzakjes boven prullenbakken zien hangen, maak daar vooral gebruik van. Ook als je toch de hond loslaat in een rustig gebied, loop even dat weiland in om alsnog de poep op te ruimen die hij daar heeft achtergelaten.
  • Neem muilkorfjes mee en houd ze op zak zodra je met de honden naar buiten gaat. In het openbaar vervoer (en op sommige andere openbare plekken) is het verplicht een muilkorf op te doen zodra hier (middels een bordje of door een persoon) om gevraagd wordt.
    De kans is wel groot dat je ruim de tijd moet pakken om te oefenen met het dragen van de muilkorfjes. De eerste keer dat we ze om deden bij de honden was in onze favoriete dierenwinkel in Alphen, de AVH. Normaal gesproken zien we heel blije gezichten als mensen onze honden zien en horen we veel aaaah’s. Zodra je Elska voor het eerst een muilkorf opdoet, kijken mensen toch een beetje anders naar onze lieve zwarte pluizenbol. Wat keek ze ontzettend kwaad! En met die muilkorf op zag het totale plaatje er dusdanig gevaarlijk uit dat mensen met een verschrikt hoofd een grote boog om ons heen maakten. Ylfa maakte zich niet druk, die haalde dat stomme ding er gewoon gelijk vanaf. Dat lange haar maakt dat we hem iets te los hadden gelaten en daar heeft Ylfa prima gebruik van gemaakt. Elska verzette echter geen stap. Elska muilkorf 2En toen ik haar voorzichtig vooruit trok zette ze al haar tenen langs de rand van de muilkorf om er met zo veel mogelijk kracht aan te trekken. Gelukkig behaalde ze hier geen succes mee, maar dat maakte haar weer dusdanig kwaad dat ze alsnog weigerde om te lopen. Net een opstandig kind, maar dan heel wat gevaarlijker uitziend. Snel dat stomme ding maar af gedaan en thuis geoefend met kaas, daar kwam Elska wel voor in beweging en hoe vaker we oefenden hoe makkelijker ze naar me toe kwam lopen. Leuk vond ze het nog steeds niet en we zijn in Mayrhofen dan ook maar zo min mogelijk in de bus gestapt.
    Helaas hebben we geen foto van kwaad kijkende Elska gemaakt, maar zoals je kunt zien, ziet het er zoiezo niet erg vrolijk uit.
  • gasthuisNeem je honden alleen mee als ze goed alleen kunnen zijn, ook in een andere omgeving dan thuis. Dit om irritaties van andere gasten te voorkomen.
    Wij verbleven in een Gästehaus, wat niet voor alle honden even fijn is. De hele dag lopen allerlei mensen langs de kamer, verderop kan een blaffende Jack Russel alleen in een kamer zitten, schoonmakers die even binnen gluren om vervolgens angstig snel de deur weer dicht te trekken, buiten allerlei nieuwe en vreemde geluiden. Allerlei factoren waar de honden mee om moeten kunnen gaan.
  • restaurantHonden worden niet gewaardeerd in restaurants. Buiten op een terras is het geen probleem, maar als je de honden meeneemt naar het restaurant waar je elke avond eet dan krijgt de cheffin in eerste instantie ter plekke een hartverzakking.
    Op de tweede avond deden wij het “gewoon”, honden mee naar binnen, we zien wel of ze het oké vinden. Niet dus. Het was volle bezetting, iets wat de cheffin meerdere keren herhaald heeft, en daarom echt niet mogelijk om de honden mee te nemen. Alleen deze avond dan, daarna echt niet meer. En dan moesten we wel in een hoekje naast de bar gaan zitten. Prima mevrouw, bedankt, geen probleem.
    Zo hebben wij de hele avond genoten op een rustige plek in het restaurant, waar we elkaar eindelijk konden verstaan onder het eten, met twee slapende IJslanders onder tafel die door slechts 1% van de mensen werden opgemerkt en in alle gevallen ook nog eens met een positieve lach op het gezicht.  Na lang dubben hebben we het er na het betalen op gewaagd om nog even te checken of het misschien toch wel oké was als we ze vaker mee namen. Nou vooruit, maar dan moesten we wel elke avond op diezelfde plek zitten.  Want het was wel volle bezetting, maar ze waren ook wel heel braaf. Na nog wat complimenten van het overige personeel liepen we trots en tevreden het restaurant weer uit, de cheffin was op onze eigen oké-schaal gestegen en de rest van de week werden zowel wij als de honden vriendelijk begroet. Het voelde stiekem ook eigenlijk wel heel stoer, een eigen plek in het restaurant en de enige mensen die hun honden mochten meenemen omdat ze zo braaf waren. Trots op onze dames!
  • Aankomst 1Zoek een informatiepunt op om erachter te komen waar de wandelroutes staan uitgestippeld. Deze staan niet goed aangegeven en zijn in het skiseizoen ook niet vollop aanwezig. Verder is het handig om te weten in welke liften voetgangers zijn toegestaan, want ook dat staat niet standaard aangegeven op de pistekaarten.
  • Als je een accomodatie gegarandeerd in de sneeuw wilt hebben, moet je niet naar Mayrhofen gaan. Vind je een groen uitzicht niet erg? Dan raden we je aan om in het buitengebied van Mayrhofen een Gästehaus of appartement te zoeken. Naast ons Gästehaus liep een wandelpad tussen weilanden door waar we de honden los konden laten lopen. Dat vind je natuurlijk niet in het centrum, hoewel daar weer andere voordelen te noemen zijn.
  • Elska in de sneeuwHondenschoentjes zijn handig om mee te nemen. Wij hebben ze niet gebruikt, doordat het warm genoeg was toen wij de sneeuw in gingen. Zodra het echter kouder is, bevriezen de natte voeten die ze gekregen hebben in de gondel. Schoentjes kunnen dan uitkomst bieden en pijnlijke wandelingen voorkomen.
  • Zorg dat je altijd een fles met water bij hebt voor jezelf én de honden.
  • Houd een potje vaseline op zak. Zodra er gestrooid wordt, waardeert je hond het als je vaseline op zijn pootjes smeert voordat je naar buiten loopt. Af en toe bijsmeren kan nodig zijn.
  • Geef je telefoonnummer aan de eigenaar/eigenaresse. Zodra er iets met de honden aan de hand lijkt te zijn, kunnen ze even bellen. Het komt coöperatief over en voorkomt problemen. Met een hond sta je tenslotte bij binnenkomst al een streepje achter, ongeacht hoe schattig ze zijn.

Elska en de kleintjes

Afgelopen zondag hebben we weer genoten van 8 IJslanders die hun schapendrijfkunsten hebben laten zien. We begonnen de dag op het kleine veld voor de aanlegtesten, zodat voor iedere hond in kaart gebracht werd wat hij al kon en waar nog aan gewerkt kan worden. Elska mocht beginnen en was blij dat ze eindelijk eens met de kleine schaapjes mocht werken. Normaal dagen zij haar elke week uit vanuit het kleine veld, omdat Elska alleen nog met de grote schapen mocht oefenen. Vandaag stonden de ondeugende zwarte schaapjes erbij en dat was reden voor feest! Zowel ik als Estrella waren super trots op Elska, ze liet zien dat ze weet wat de bedoeling is en bleef het gehele kwartier vol focus aan het werk. Coen bleek ook dusdanig onder de indruk dat hij er geen seconden aan gedacht heeft om de camera erbij te pakken om te filmen. Dat hebben we vandaag tijdens de les maar eens recht gezet: Estrella heeft gefilmd en een paar foto’s gemaakt. Omdat het zo goed ging zondag, mochten we zelfs op het grote veld met de snelle kleintjes. Genieten!!

Elska schapendrijven 2016-02-12 foto 3
Elska schapendrijven 2016-02-12 foto 2
Elska schapendrijven 2016-02-12 foto 1

 

Na de aanlegtesten afgelopen zondag gingen we allen nog het grote veld op met alleen de grote (wat rustigere) schapen. Benieuwd naar de foto’s? Klik hier!

s DSC02069

Schapendrijven december 2015

Geschreven door Herma.

Na een lange zomer werd het herfst en we dachten af en toe nog wat weemoedig terug aan het schapendrijven in die gezellige zomer. Wat was het toch leuk, eigenlijk moeten we dat nog eens doen, toch??? We zouden toch nog een keer….. En ja hoor, eindelijk was het dan zover. Inmiddels al bijna winter maar op 13 december gingen wij vroeg op pad. Wel een beetje tricky want voor hetzelfde geld moeten die schapen door de sneeuw gedreven worden. Of regenen we nat tot op onze onderbroek. Maar de weergoden waren ons wederom goed gezind. De vorige dag nog heftige storm maar die was ’s nachts gaan liggen en de ochtend was windstil, droog met af en toe een waterig zonnetje. Om half 10 waren we allemaal present in Nieuwerkerk. Te gast bij Estrella. Nou ja allemaal, uiteraard kwamen Karin en Astrid gepast later…. Maar eerlijk is eerlijk, zij moesten ook van ver komen en half 10 is best vroeg op zondagochtend. Gelukkig hadden we niet voor niets gewacht. De dames zorgden voor een wervelende entree. Niet alleen met drie enthousiast blaffende honden maar Astrid had zich voor de gelegenheid ook passend gekleed. Schapendrijven doe je tenslotte in een keurig zwart rokje met daaronder een panterpanty….. Tuurlijk Astrid, ook al ga je schapendrijven, always a lady!!!! We waren compleet en klaar om te beginnen. Na een opnieuw spetterende demonstratie van Estrella hadden we een idee van wat de bedoeling was. Maar goed, wij zijn wij en niet Estrella en IJslanders blijven IJslanders en worden (gelukkig) nooit border collies dus bij ons liep het toch anders. Een beetje….

s DSC00797Uiteraard ging Elska als eerste van start. Op verzoek van Estrella, want Elska gaat er altijd pittig in. Dan is iedereen gelijk goed wakker. Ook fijn voor de schapen want dan hebben ze dat maar vast gehad. Kunnen ze even bijkomen voordat Elska weer komt voor de tweede ronde. En als vanouds ging Elska stevig van start. De schapen hadden de slapers net uit hun ogen en daar kwam dat zwarte gevaar al aan. Net een overactieve kleuter die altijd te vroeg en te enthousiast voor je bed staat op zondagochtend. Elska zorgde ervoor dat alle schapen weer alert waren. En ook Linda, want als je weer eens klem staat tussen de schapenlijven doordat je IJslander er weer iets te enthousiast in gaat dan ben je ook gelijk wakker. “O ja, zo was het, en nu???? Estrella help!!!” Maar na een paar keer goed klem staan had Linda de smaak weer te pakken en manoeuvreerde ze zich handig tussen de schapenkoppen door. Met de stok stevig in de hand paradeerde ze in het flauwe ochtendzonnetje door het nog natte weiland. Stoer hoor zo’n “kudde” om je heen en zo’n pittige dame die de schapen feilloos achter je aan stuurt. En het was voor iedereen duidelijk! We zijn begonnen. Laat de dag maar komen!!!

s DSC00949Daarna Hugi. De “heer” in ons gezelschap. Het was zijn “eerste keer”. Voor de gelegenheid had hij zijn familie meegenomen om hem aan te moedigen. Twijfel was er vooraf zeker. Zou hij het wel snappen, zou hij het wel leuk vinden. Hij is over het algemeen niet zo fel….. Eenmaal in het weiland deed Hugi wat hij altijd doet. Hij overzag het speelveld en snapte de bedoeling. Beheerst, overdacht en heel efficiënt bracht hij de schapen in stelling en manoeuvreerde de hele kudde vlotjes achter zijn vrouwtje aan. Hugi is ook de enige IJslander die dat samen met zijn vrouwtje doet. Niet omdat hij er aan twijfelt dat hij het ook prima alleen kan. Maar omdat hij het nou eenmaal heerlijk vindt om iets samen met zijn vrouwtje te doen. Dus zo’n activiteit deelt hij graag met haar en dat is te zien. Een grote tevreden glimlach ligt over zijn gezicht. Enthousiast controleert hij alle schapen maar geen moment verliest hij zijn beheersing. Over de schapen heen krijgt het vrouwtje een dikke knipoog. “Wij samen…. tegen de rest van de wereld”. Kortom Hugi is geknipt voor dit soort activiteiten en geniet er zichtbaar van.

s DSC00958Na Hugi kwam Rúnar. Wat een mooie stoere man en natuurlijk duurde het even voordat Rúnar zijn hoofd bij de schapen kon houden. Want aan de kant zat de altijd aanbiddelijke Esky naar hem te lonken. En dat was hem niet ontgaan. Die schapen zijn leuk maar dat mooie meiske dat daar aan de kant zat moest eerst even besnuffeld worden. Jammer dat er een hek tussen zat. Een paar goed gemikte likken konden ook tussen het hek door. Wat ruikt ze toch goddelijk. En eerlijk is eerlijk. Esky maakt er ook een sport van om de mannen maximaal af te leiden en tot grote opwinding te brengen. Maar gelukkig heeft Rúnar ook een vrouwtje en die was uiteindelijk interessanter. Met gedrevenheid wist hij instinctief wat de bedoeling was. Hij controlleerde de kudde en dreef ze vlotjes achter het vrouwtje aan. Toch zou Rúnar Rúnar niet zijn als hij niet een extra kwaliteit te bieden had. Die schapen zijn leuk en zo’n modderig weiland ook maar Runar had heel goed door dat er foto’s gemaakt werden. En je wilt natuurlijk niet met modder in je haar en een raar gezicht op de foto. Dus tussen de schapen door staat Runar op zijn mooist op de foto. Als een echte James Bond springt hij tussen de schapen door, blaft eens een keer stevig, springt hij in de modder en knipoogt hij tussendoor zonder een spettertje in zijn vacht met een big smile naar de camera. “Shaken not sturred baby!!!”. En dat levert mooie plaatjes op!!!!

s DSC01016En toen Muni. Een beetje vroeg op de dag want als de schapen al te vermoeid zijn gaat hij er gerust weer tussen liggen slapen…. Ja, Muni bruist van de energie en kan heel fel zijn maar als het op werk gaat lijken vindt hij het echt suf. Enige luiheid op dat vlak is bij hem zeker te bespeuren. Maar zolang het een spel is vind je geen fanatiekere speler. En verassend genoeg vond Muni het vandaag een spel. Hij ging er heftig in en dat was te merken. Maar als je er zo fel in gaat, staan de schapen binnen no time klem om het vrouwtje heen en wordt er geen stap meer gezet. Dan is de lol er voor Muni ook weer snel af. Dan zijn er molshopen, schapenpoep, gras, eenden, en allerlei ander leuks wat nog wel beweegt. Muni bleef deze keer gelukkig gaan en kwam steeds (als het vrouwtje zich weer tussen de schapen uit had gewerkt) fel in de aanslag. Iets te fel vond Estrella en zij probeerde hem te temperen. Omdat mij dat in eerste instantie niet lukte deed zij voor hoe dat werkt met de hoedersstaf. Ze sloeg met de stok naast hem op de grond om aan te geven dat hij niet zo fel moest doen. Beetje minder brutaal! Daar was prins Muni natuurlijk niet van gediend. Zo is hij zijn hele leven nog nooit behandeld!!! Verontwaardigd over zoveel onrecht kwam hij om de schapen heen naar mij toe rennen en sprong tegen mij op…. “zag je dat, ze deed lelijk tegen mij…… Tegen mij!!!!!”. Muni vindt het spel leuk maar wel volgens zijn regels en hij moet nog leren dat het spel ook leuk kan zijn als hij mijn regels volgt. Alleen is achteruit lopen in een butsig en nat weiland en de schapen van je lijf en in beweging houden en je hond enthousiast genoeg houden maar wel temperen in zijn felheid, iets teveel tegelijk voor mij. Ik heb al mijn aandacht nodig om niet op mijn billen in de blub te vallen en de schapen over me heen te krijgen….. Kortom: nog wat oefening is hier op zijn plaats.

s DSC01098En toen kwam Astrid in actie. Wij hadden haar al voorbereidt op grote ladders in de panterpanty want die schapenkoppen met die horens… dat is niet mild. Miss Bera dacht daar anders over. Laat ze maar kletsen…. Wij regelen dat wel. Vrouwen onder elkaar… En met zachte mildheid liet ze zien dat je ook gewoon een prettige wandeling kan maken tussen de schapen door zonder dat de panty van je vrouwtje enig gevaar loopt. Niet dat ze het niet leuk vond hoor. Zo af en toe liet ze op gepaste wijze zien dat ze het spel heel goed doorhad. Ze vond het alleen niet chic om haar vrouwtje in haar blote benen te zetten. Zo kwam Astrid met panty en al ongeschonden uit de strijd. Gelukkig was het wel genoeg beweging om het bloed weer even rond te pompen en weer warm te worden. Miss Bera zorgt voor het vrouwtje en wist precies wat ze nodig had. En die schapen, ach….. Die pakt ze de volgende keer wel aan!!!

s DSC01154En toen kwam Esky. Onze modelhoeder van de vorige keer. Maar ook Esky had deze keer iets anders aan haar hoofd. Runar zat nog vast in haar lijf en het was haar deze keer zelfs gelukt om Muni het hoofd op hol te brengen. Tijdens de vorige wandeling had hij haar vege lijf nog beschermd en alle hitsige heren bij haar vandaan gejaagd. Deze keer wilde hij meer. Voorzichtig en beleefd, dat wel, maar het was duidelijk dat hij het erg graag wilde. Een klein beetje in haar nek, een poot op haar kop. Aaaagh, mag ik???? Of het van Esky mocht, werd niet duidelijk. Het vrouwtje greep in en bracht Muni weer bij zinnen. De rest van de dag heeft hij gezellig samen met broer Hugi onder de stoel gelegen. “Brothers in arms”. Dat gaat gelukkig altijd goed. Dat schapendrijven en mannen het hoofd op hol brengen niet samengaat, liet Esky vervolgens zien. Ze wist natuurlijk wel hoe het moest, maar was duidelijk wat afgeleid. En ze vind het ook leuk, maar er waren meer leuke dingen…. Kortom: geen volledige aandacht. Dus misschien toch eerst die man en daarna weer schapen. Dan hebben we dat maar gehad……

s DSC01211En als hekkensluiter onze benjamin Ylfa. Toen ze 10 weken was had ze al laten zien dat ze dit spelletje prima door had. En ze was het nog niet vergeten!!!! Omdat Ylfa de enige IJslander is die er soms oprecht aan twijfelt of ze het wel alleen kan, liet ze zich leiden door de strakke hand van Coen. Daarmee waren ze een mooi duo. Ylfa is fel genoeg maar laat zich keurig bijsturen en dat maakt haar ook nog effectief. Ylfa is niet verontwaardigd als iemand haar verteld wat ze moet doen, daar wordt ze juist blij van. En ze doet het ook en als ze dan succes heeft, bevestigd dat voor haar dat ze van je op aan kan en blijft ze je aanwijzingen opvolgen. Beetje raar voor een eigenwijze IJslander, maar voor het schapendrijven ideaal. En dat leverde voor deze nog wat slungelige ijstiener een prachtig resultaat op. Een prima werkhond en het spelletje met de schapen heeft ze nu al onder controle.

Toen was het tijd voor een welverdiende lunch. De kou begon zich inmiddels op te dringen en eten helpt dan (een beetje). Na de lunch was er ruimte voor een tweede ronde. Mijn behoefte aan een warm bad was jammer genoeg echt niet meer te bedwingen dus kreeg Muni die dag geen tweede kans. Wel afscheidskussen, handjes en veel dag en tot ziens. De volgende uitdaging was mijn auto van de geïmproviseerde parkeerplaats af krijgen (het natte en een beetje tot prak gereden kleine schapenweilandje). Voorzichtig aan, anders draai je je vast in de modder. Nou was het “nieuwe rijden” nooit aan mij besteedt, maar dat het zo erg was wist ik niet. Ons vertrek bleef niet onopgemerkt. De modder vloog in het rond. Hoop dat ik niet teveel mensen (en honden) heb geraakt, maar in ieder geval lagen de klonten op mijn autodak en gleden die langzaam langs de ramen naar beneden. Muni keek er vol voldoening naar. Passend vervoer noemen ze dat. Als je zo’n stoere dag hebt gehad is het ook fijn als je in een stoere auto terug naar huis kan. Is het ook gelijk duidelijk in de buurt dat wij geen schattig hondje hebben maar een woeste IJslandse vikinghond. Het kan maar duidelijk zijn.

Eenmaal thuisgekomen lag ik razendsnel in dat warme bad en lag Muni op een warme handdoek in zijn mand bij te komen. Heerlijk nog even nagenieten. We zijn nu al benieuwd naar de volgende keer…….

s DSC01162

Meer foto’s van het schapendrijven: klik hier

Balijbos Zoetermeer

Weercode oranje voorspeld, gaan we alsnog? Ja, natuurlijk! Maar wel iets dichter bij huis.

We wilden de prachtige kasteeltuin Groeneveld gaan bezoeken om te ontdekken of dat goed te wandelen is met een aantal IJslandse Honden. Een mooie route is daar uitgestippeld, niet al te lang zodat Ylfa ook de hele weg kan genieten. Maar vanwege mogelijke problemen op de terugweg vanwege slecht opkomend weer hebben we deze ontdekkingstocht maar even uitgesteld..

We zijn naar Zoetermeer gereden omdat je in het Balijbos op veel plekken los mag met de hond. Lekker last-minute, dus geen route uitgestippeld. Gelukkig staan er overal paaltjes met wel of niet aangelijnde honden en hadden we al snel ontdekt dat je op en rond de fietspaden niet los mag, maar verder wel overal. En dat beviel prima! Mooie bruggetjes met prachtig uitzicht over de watertjes, veel vlaktes om hard achter elkaar aan te rennen, modderpoeltjes voor de nodige huidverzorging en om ervoor te zorgen dat de broeken van baasjes er niet meer zo saai uitzien. Een modderpoot geeft toch altijd wel een mooi effect…

Als klapper op de vuurpijl waren er allemaal verschillende hondenvriendjes om een extra sprintje mee te trekken. Bij het hondenstrandje gooide één zo’n hondenvriendjesbaasje met takken, dat was natuurlijk helemaal geweldig voor Elska. De rest vond er niet veel aan, maar Elska is altijd wel te porren voor een spelletje apport de tak, het liefst uit het water. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om ander wandelvolk te omzeilen, iets wat Arfi erg kon waarderen. Hij hoeft al dat drukke gedoe niet, zolang Cindy in zijn buurt is vind hij het leuk genoeg en wandelt hij gewoon op zijn eigen tempo mee. En Muni, Hugi en Ylfa hadden voldoende aan elkaar. Wat hebben ze genoten van elkaar, alsof ze elkaar al jaren kennen, ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Niet té heftig, wel wat sprintjes en rolletjes door de modder, maar al te heftig geblaf houden we alle drie niet van tijdens het spelen. Zolang ze voldoende ruimte hebben, zijn ze blij, en dat was er in het mooi aangelegde Balijbos. Alle vijf konden ze hun ei kwijt en dat is het belangrijkste. Dat wij het met z’n vieren ook nog eens gezellig hadden, was een extra pluspunt.

Na onze geïmproviseerde wandeltocht was het natuurlijk tijd voor een hapje en een drankje. Naast de parkeerplaats was een klein restaurant, even een moment van twijfel of het wel open was, maar het hek van het terras heette ons welkom en we waagden de gok. Eerst streken we neer op het terras, zo veel mogelijk uit de (ondertussen al flink harde) wind en in de zon, want de honden mochten niet naar binnen. Dat was wel een tegenvaller. Maargoed, drinken besteld en de kaart maar eens bekeken. Met gevaar voor eigen leven, dat wel. De kaarten vlogen ons op een gegeven moment om de oren en de thee van Shelley heeft het niet overleefd. Een seconde hielden wij onze adem in bij de aanblik daarvan, want de thee was nog gloeiend heet en viel richting Hugi en zijn baas. Gelukkig was niemand geraakt door het hete water, maar besloten we wel dat het niet veilig meer was buiten. We gingen naar binnen, maar wel zonder honden. Die stonden aan de andere kant van de glazen pui en vonden het bijzonder genoeg oké! We waren verbaasd trots op onze knappe IJslanders. Oké, zodra er een vreemd geluid klonk sloegen ze aan, want ja, die baasjes kunnen er toch lekker niets van zeggen. Maargoed, een vinger in de lucht van Shelley doet wonderen en kreeg ze daarmee zowaar stil. Er was verder niemand, niet op het terras en niet in het restaurant, dus we vonden het wel prima zo. Konden we tenminste lekker onze buik vullen en nog even rustig kletsen over de geslaagde wandeling die we samen hebben neergezet. Met wat hulp van wandelende mensen die daar duidelijk vaker kwamen, dat wel, maar daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Misschien zelfs wel fijn in deze tijd waarin mensen toch vaak geïsoleerd naar hun telefoon aan het staren zijn… Maargoed, dat is weer een heel ander onderwerp.
We hebben genoten, dat is het aller belangrijkst!

Enorme tegenvaller

En dan realiseren we ons opeens dat we er écht naar uit hebben gekeken om het puppengrut in huis te hebben… Want dat gaat helaas niet door, in ieder geval niet zo snel als we gepland hadden.

Vandaag ging Coen naar Utrecht om erachter te komen dat Elska niet drachtig is. Er was niets te voelen, wat natuurlijk al geen goed teken was. Ze hebben haar buik kaal geschoren voor een echografisch onderzoek waarbij eicellen te zien waren die helaas niet bevrucht waren. Alle mogelijke oorzaken bij Elska zijn gelukkig uitgesloten, ze zou een nest moeten kunnen voortbrengen.

Deze tegenvaller betekent praktisch dat we de komende tijd zullen nadenken over een dekking tijdens de eerstvolgende loopsheid.

Mother nature can be a bitch…