Weercode oranje voorspeld, gaan we alsnog? Ja, natuurlijk! Maar wel iets dichter bij huis.

We wilden de prachtige kasteeltuin Groeneveld gaan bezoeken om te ontdekken of dat goed te wandelen is met een aantal IJslandse Honden. Een mooie route is daar uitgestippeld, niet al te lang zodat Ylfa ook de hele weg kan genieten. Maar vanwege mogelijke problemen op de terugweg vanwege slecht opkomend weer hebben we deze ontdekkingstocht maar even uitgesteld..

We zijn naar Zoetermeer gereden omdat je in het Balijbos op veel plekken los mag met de hond. Lekker last-minute, dus geen route uitgestippeld. Gelukkig staan er overal paaltjes met wel of niet aangelijnde honden en hadden we al snel ontdekt dat je op en rond de fietspaden niet los mag, maar verder wel overal. En dat beviel prima! Mooie bruggetjes met prachtig uitzicht over de watertjes, veel vlaktes om hard achter elkaar aan te rennen, modderpoeltjes voor de nodige huidverzorging en om ervoor te zorgen dat de broeken van baasjes er niet meer zo saai uitzien. Een modderpoot geeft toch altijd wel een mooi effect…

Als klapper op de vuurpijl waren er allemaal verschillende hondenvriendjes om een extra sprintje mee te trekken. Bij het hondenstrandje gooide één zo’n hondenvriendjesbaasje met takken, dat was natuurlijk helemaal geweldig voor Elska. De rest vond er niet veel aan, maar Elska is altijd wel te porren voor een spelletje apport de tak, het liefst uit het water. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om ander wandelvolk te omzeilen, iets wat Arfi erg kon waarderen. Hij hoeft al dat drukke gedoe niet, zolang Cindy in zijn buurt is vind hij het leuk genoeg en wandelt hij gewoon op zijn eigen tempo mee. En Muni, Hugi en Ylfa hadden voldoende aan elkaar. Wat hebben ze genoten van elkaar, alsof ze elkaar al jaren kennen, ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Niet té heftig, wel wat sprintjes en rolletjes door de modder, maar al te heftig geblaf houden we alle drie niet van tijdens het spelen. Zolang ze voldoende ruimte hebben, zijn ze blij, en dat was er in het mooi aangelegde Balijbos. Alle vijf konden ze hun ei kwijt en dat is het belangrijkste. Dat wij het met z’n vieren ook nog eens gezellig hadden, was een extra pluspunt.

Na onze geïmproviseerde wandeltocht was het natuurlijk tijd voor een hapje en een drankje. Naast de parkeerplaats was een klein restaurant, even een moment van twijfel of het wel open was, maar het hek van het terras heette ons welkom en we waagden de gok. Eerst streken we neer op het terras, zo veel mogelijk uit de (ondertussen al flink harde) wind en in de zon, want de honden mochten niet naar binnen. Dat was wel een tegenvaller. Maargoed, drinken besteld en de kaart maar eens bekeken. Met gevaar voor eigen leven, dat wel. De kaarten vlogen ons op een gegeven moment om de oren en de thee van Shelley heeft het niet overleefd. Een seconde hielden wij onze adem in bij de aanblik daarvan, want de thee was nog gloeiend heet en viel richting Hugi en zijn baas. Gelukkig was niemand geraakt door het hete water, maar besloten we wel dat het niet veilig meer was buiten. We gingen naar binnen, maar wel zonder honden. Die stonden aan de andere kant van de glazen pui en vonden het bijzonder genoeg oké! We waren verbaasd trots op onze knappe IJslanders. Oké, zodra er een vreemd geluid klonk sloegen ze aan, want ja, die baasjes kunnen er toch lekker niets van zeggen. Maargoed, een vinger in de lucht van Shelley doet wonderen en kreeg ze daarmee zowaar stil. Er was verder niemand, niet op het terras en niet in het restaurant, dus we vonden het wel prima zo. Konden we tenminste lekker onze buik vullen en nog even rustig kletsen over de geslaagde wandeling die we samen hebben neergezet. Met wat hulp van wandelende mensen die daar duidelijk vaker kwamen, dat wel, maar daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Misschien zelfs wel fijn in deze tijd waarin mensen toch vaak geïsoleerd naar hun telefoon aan het staren zijn… Maargoed, dat is weer een heel ander onderwerp.
We hebben genoten, dat is het aller belangrijkst!