Gisteravond was het zover: we gingen met Elska, Ylfa en een speciale box naar Utrecht. Het was al donker en het leek bijna uitgestorven. Alleen de spoedbalie was open en de mevrouw daarachter wist niet dat wij een afspraak hadden staan. Gelukkig gaf dat geen probleem, we konden gewoon in de wachtkamer gaan zitten en de specialist zou ons daar vanzelf ophalen.
Het voelde wel een beetje vreemd, helemaal alleen in de hondenwachtkamer, balie gesloten, buiten donker.. De honden waren het met ons eens en vonden het niet oké toen er opeens twee mensen met een vreemd hokje aan kwamen lopen. Indringers!!! Of toch niet? Nee hoor, het is goed, en de laatste blaf galmde nog wat na.

Ondertussen was de specialist gekomen en Coen onderweg om de box op te halen bij de spoedbalie, waar het pakket nog even in de koelkast gezet was. We hoefden nog niet mee te lopen, eerst de boel maar eens onder een microscoop bekijken. Dus zo zaten we weer te wachten. Gelukkig liep er een bewaker rond die nog even een gezellig praatje kwam maken en met Ylfa kwam knuffelen.

Na het laboratorisch onderzoek mochten we mee naar de behandelkamer die de dames ondertussen al heel goed wisten te vinden. Even de chip controleren en dan al het gereedschap in elkaar zetten en verzamelen. Met z’n vieren keken we nieuwsgierig toe, de honden hopend op snoepjes, wij benieuwd waar alles voor nodig zou zijn. Elska moest weer op de tafel een er ging natuurlijk weer van alles bij haar naar binnen en het was wederom ontzettend interessant! Het zag er allemaal duidelijk anders uit dan vrijdag, minder gezwollen en dus goed toegankelijk. Ik was nog steeds geïnteresseerd naar het beeldscherm aan het kijken en wat er toen gebeurde… Hij blies lucht daar naar binnen!! Hij had dit al aangekondigd en ik was benieuwd waar dat goed voor zou zijn. Nou effectief is het zeker! Opeens een duidelijk zicht op de baarmoedermond en de specialist vond de opening voor de katheter. Elska nog steeds bijzonder rustig en toelaatbaar, aldus de specialist. Wij extra trots natuurlijk 🙂 En toen kon het erin. Normaal gesproken komt er veel weer naar buiten zetten, gaf de specialist aan, maar de baarmoeder van Elska was blijkbaar dorstig want ze slurpte bijna alles op. Toen het op was kon al het gereedschap er weer uit en moest de specialist nog een aantal minuten met de vinger naar binnen om een dekking na te bootsen. Het zwemmen van sperma blijkt een fabel, dit doen ze slechts bij het allerlaatste stukje. De baarmoeder zorg ervoor dat het zaad bij de eicellen terecht komt en dit duurt maximaal 180 seconden.
En toen was het alweer klaar! Als traktatie lekker veel snoepjes. En nog extra snoepjes, omdat ze de assistent zo schattig bleven aankijken. En toen van Linda ook nog snoepjes op de tafel, om nog weer even te socialiseren en voor Elska om te laten zien dat er niet altijd van alles in je gestoken wordt als je op de tafel gaat staan.

Nu is het weer wachten… Over vier weken weten we of er puppy’s uit voort komen. Spannend!!!

Benieuwd naar de groei van foetus tot pup?  Op de website van Kennel Frá Olafsfjordur (de fokkers van Elska’s vader) staat daar duidelijke informatie over geschreven.

Vandaag was het tweede bezoek aan het Universitair Diergeneeskundig Centrum Utrecht voor de fertiliteitsbegeleiding met Elska. Niet alleen praktisch om een KI dekking voor elkaar te krijgen, ook ontzettend interessant! Ooit een vagina van een hond van binnen gezien? Waarschijnlijk niet, maar ik nu wel! Ik had me er van tevoren eigenlijk geen voorstelling van gemaakt, want ik had daar simpelweg geen ideeën bij. Hoe het eruit ziet? Tja, allemaal een soort roze kussentjes, die natuurlijk vochtig en zelfs glibberig zijn, er waren nog niet veel rimpels te zien (heb ik me laten vertellen, ik heb natuurlijk geen flauw idee hoe dát er dan weer uit zou zien) en het was in ieder geval nog niet klaar voor bevruchting. Voor de baarmoedermond (als ik het allemaal nog goed weet hoor, het gaat echt super snel als je geen idee hebt waar je eigenlijk naar kijkt) waren vlekjes te zien, ronde vlekjes. Er stonden artsen in opleiding bij dus vroeg de arts wat het waren. Lymfedingetjes. Ik keek de specialist vragend aan, want ja, is dat goed of niet goed? Het was goed, zodra ze opgezet zijn is het niet goed. In dit geval leken het meer gaatjes, dus dat was helemaal gezond.
Het was allemaal nog aardig opgezet en een dekreu zou zich nog geen fatsoenlijke weg kunnen banen om te kunnen bevruchten. Dus heel logisch: ze is nog niet dekrijp. Ik hou van logisch.

O, ik vergeet iets, voorafgaand aan de echo testten ze de staartreflex van Elska. Ik snapte eerst niet goed waar ze mee bezig waren, iemand stond bij Elska achter wat te prikken en naar de staart te kijken die slechts een klein beetje bewoog. Toen ging er een lampje branden omdat Coen het woensdag al had over een staartreflex en dat er toen wat gegiechel ontstond omdat ze niet wisten of dat wel kon bij een strakke krulstaart. Maar als je goed prikt, zie je wel beweging. Ze konden er vandaag alleen niet echt een conclusie uit trekken, was het nou wel of niet duidelijk opzij? Naja, dan maar verder onderzoeken.

Na de echo ging de specialist de binnenkant even bevoelen om te onderzoeken of er niet ergens een vlies zou zitten. Dat is geen probleem voor de inseminatie, maar als het er zit dan komen de puppen er niet goed uit. Belangrijk dus. Nou, Elska was het er minder mee eens. Die keek me ernstig vragend aan wat er nú toch weer gebeurde en vond dit duidelijk de minst prettige handeling. Ze liet het gebeuren, omdat ik haar lekker knuffelde en zei dat het goed was, maar ik heb Elska nog niet eerder zo ongemakkelijk gezien.

En toen nog even bloed prikken. “Ze heeft zoveel haar, ze zullen woensdag vast wel ergens iets weggeschoren hebben”, zei de specialist. Ik nadenken, volgens mij had Coen daar niets van gezegd, maargoed we gingen het zien. De hele kraag werd onderzocht, niets weggehaald. Dan maar via de poot. “Is ze daar niet te klein voor”, vroeg de assistent/arts in opleiding, nou toen schoot ik even ongegeneerd keihard in de lach. Dat gezicht van de specialist!! Hi-la-risch! Nee hoor, ze is niet te klein. Blijkbaar had haar collega op woensdag dit gezegd, want bij kleinere honden zijn de vaten dan te klein. Klinkt logisch, maar gelukkig valt een IJslander niet onder de noemer klein (grote opluchting voor Coen zodra hij dit hoort). Dit werd bevestigd tijdens het bloedprikken, want dit ging heel eenvoudig. Ik moest wel Elska blijven knuffelen, anders vond ze het niet oké. Nu werd ze namelijk in de houdgreep gehouden door de tweede arts in opleiding die tot dat moment slechts had toegekeken, en dat vond ze toch wel een beetje vreemd. Niet alle honden zijn natuurlijk even lief als onze IJslanders als ze in hun poot geprikt worden, dus zijn het standaard voorzorgsmaatregelen. Bij Elska werkt het alleen erg stresstoenemend en als ik daardoor op een halve meter afstand sta is dat natuurlijk onacceptabel. Wat Elska dan doet? Zich enorm aanspannen en heeeeeel zielig kijken en daar stopt ze pas mee als ik haar hoofd vasthoud en deze rustig masseer. Dan is het goed, kan die prik erin (waar ze niets om geeft, als pup al niet) en stroomt het bloed er eenvoudig uit.

En toen was het alweer voorbij (helaas, ik had nog wel meer interessante dingen willen zien en horen), moest ik een sticker geven met de gegevens van Elska erop en hoefde ik me niet eens meer ergens te melden, ik kon zo naar buiten wandelen.  Stelt eigenlijk helemaal niet zo veel voor, het kost alleen wat reistijd, en geld.

En Ylfa? Die vindt alles leuk en kreeg natuurlijk weer super veel knuffels. Het begon al bij binnenkomst, allemaal heel spannend natuurlijk en dan wordt Ylfa altijd ontzettend onhandig: ze draait dusdanig overal omheen en onderdoor dat je bijna getackeld wordt en volledig in de knoop staat. Lekker binnenkomen zeg, maargoed we hebben de mensen in de wachtkamer in ieder geval vermaakt. Ik eerst maar eens alle (ontzettend overbodige) spullen op de balie gelegd en de riemen gefatsoeneerd, toen kon ik ons aanmelden en hebben we snel een hele bank voor onszelf ingepikt. Ik ben in het midden gaan zitten, alle spullen aan de ene kant op de bank, Elska op de grond voor en Ylfa naast mij aan de andere kant van de bank. Zo, en dan wachten. Ylfa kronkelen naar elk mens en elke hond waarbij het er ook maar een beetje op leek dat die in onze richting zou kunnen komen, en ja dat ziet er natuurlijk zó schattig uit dat ze eens in de 10 gevallen succes heeft en uitgebreid besnuffeld of geknuffeld wordt. Elska houdt de boel in de gaten en gromt af en toe als Ylfa weer tegen haar aan staat te duwen. “Ik ben loops ja, even geen zin in vandaag.”
Ylfa’s fans van woensdag kwamen ons ophalen en ze zouden bijna vergeten dat ons bezoek eigenlijk om Elska draaide. Zelfs tijdens het hele onderzoek mocht Ylfa zich ontzettend misdragen door tegen alles en iedereen aan te staan om de spannende voorwerpen en luchtjes te onderzoeken. Ze kreeg daar veel “ah’s” voor, maar werd verder gelukkig wel genegeerd. En voor we weggingen moest ze netjes zitten voor ze een snoepje kreeg. Dat soort acties waardeer ik erg, dan hoef ik me geen zorgen te maken dat mensen chagrijnig worden van een stuiterende pup en tegelijkertijd helpen ze ons om haar een beetje fatsoen bij te brengen tussen alle schattigheid door.

Wat een ochtend, en het spannendste komt vanmiddag pas…

Mijn vader maakt hobbymatig allerlei prachtige dingen van hout. Vele (fruit-)schalen zijn met zorg en liefde ontstaan uit blokken hout van verschillende fruitbomen, sieraden hangen bij allerlei mensen om de nek of in het oor, beeldjes van dieren of zelfs een ongeboren baby of zomaar een vorm die tot stand is gekomen dankzij allerlei schuur- en weet-ik-het-wat-nog-meer-voor-werk.

Met regelmaat wordt mijn vader dan ook om een gunst gevraagd en afhankelijk van het project, de voorraad hout en de tijd wordt het al dan niet uitgevoerd. Zo kwam ik op een maandagochtend een foto tegen van een houten sleutelhanger in de vorm van een hond. Ja, dan kan ik het natuurlijk niet laten om te vragen of mijn vader toevallig zin heeft om er zo eentje voor ons te maken, in de vorm van een IJslander natuurlijk. “Dat moet ik wel kunnen.” kreeg ik als antwoord en het wachten kan dan beginnen.

Altijd op momenten dat je er even niet aan denkt en het dus niet verwacht, krijg je een leuke verassing. Dit keer een bescheiden plastic afsluitbaar zakje waarbij ik direct zag wat er in zat. Samen met de honden even een vreugdesprongetje gedaan, de honden nog steeds onder de veronderstelling dat er vast wel snoep in zou zitten…