Geschreven door Herma.

Na een lange zomer werd het herfst en we dachten af en toe nog wat weemoedig terug aan het schapendrijven in die gezellige zomer. Wat was het toch leuk, eigenlijk moeten we dat nog eens doen, toch??? We zouden toch nog een keer….. En ja hoor, eindelijk was het dan zover. Inmiddels al bijna winter maar op 13 december gingen wij vroeg op pad. Wel een beetje tricky want voor hetzelfde geld moeten die schapen door de sneeuw gedreven worden. Of regenen we nat tot op onze onderbroek. Maar de weergoden waren ons wederom goed gezind. De vorige dag nog heftige storm maar die was ’s nachts gaan liggen en de ochtend was windstil, droog met af en toe een waterig zonnetje. Om half 10 waren we allemaal present in Nieuwerkerk. Te gast bij Estrella. Nou ja allemaal, uiteraard kwamen Karin en Astrid gepast later…. Maar eerlijk is eerlijk, zij moesten ook van ver komen en half 10 is best vroeg op zondagochtend. Gelukkig hadden we niet voor niets gewacht. De dames zorgden voor een wervelende entree. Niet alleen met drie enthousiast blaffende honden maar Astrid had zich voor de gelegenheid ook passend gekleed. Schapendrijven doe je tenslotte in een keurig zwart rokje met daaronder een panterpanty….. Tuurlijk Astrid, ook al ga je schapendrijven, always a lady!!!! We waren compleet en klaar om te beginnen. Na een opnieuw spetterende demonstratie van Estrella hadden we een idee van wat de bedoeling was. Maar goed, wij zijn wij en niet Estrella en IJslanders blijven IJslanders en worden (gelukkig) nooit border collies dus bij ons liep het toch anders. Een beetje….

Uiteraard ging Elska als eerste van start. Op verzoek van Estrella, want Elska gaat er altijd pittig in. Dan is iedereen gelijk goed wakker. Ook fijn voor de schapen want dan hebben ze dat maar vast gehad. Kunnen ze even bijkomen voordat Elska weer komt voor de tweede ronde. En als vanouds ging Elska stevig van start. De schapen hadden de slapers net uit hun ogen en daar kwam dat zwarte gevaar al aan. Net een overactieve kleuter die altijd te vroeg en te enthousiast voor je bed staat op zondagochtend. Elska zorgde ervoor dat alle schapen weer alert waren. En ook Linda, want als je weer eens klem staat tussen de schapenlijven doordat je IJslander er weer iets te enthousiast in gaat dan ben je ook gelijk wakker. “O ja, zo was het, en nu???? Estrella help!!!” Maar na een paar keer goed klem staan had Linda de smaak weer te pakken en manoeuvreerde ze zich handig tussen de schapenkoppen door. Met de stok stevig in de hand paradeerde ze in het flauwe ochtendzonnetje door het nog natte weiland. Stoer hoor zo’n “kudde” om je heen en zo’n pittige dame die de schapen feilloos achter je aan stuurt. En het was voor iedereen duidelijk! We zijn begonnen. Laat de dag maar komen!!!

Daarna Hugi. De “heer” in ons gezelschap. Het was zijn “eerste keer”. Voor de gelegenheid had hij zijn familie meegenomen om hem aan te moedigen. Twijfel was er vooraf zeker. Zou hij het wel snappen, zou hij het wel leuk vinden. Hij is over het algemeen niet zo fel….. Eenmaal in het weiland deed Hugi wat hij altijd doet. Hij overzag het speelveld en snapte de bedoeling. Beheerst, overdacht en heel efficiënt bracht hij de schapen in stelling en manoeuvreerde de hele kudde vlotjes achter zijn vrouwtje aan. Hugi is ook de enige IJslander die dat samen met zijn vrouwtje doet. Niet omdat hij er aan twijfelt dat hij het ook prima alleen kan. Maar omdat hij het nou eenmaal heerlijk vindt om iets samen met zijn vrouwtje te doen. Dus zo’n activiteit deelt hij graag met haar en dat is te zien. Een grote tevreden glimlach ligt over zijn gezicht. Enthousiast controleert hij alle schapen maar geen moment verliest hij zijn beheersing. Over de schapen heen krijgt het vrouwtje een dikke knipoog. “Wij samen…. tegen de rest van de wereld”. Kortom Hugi is geknipt voor dit soort activiteiten en geniet er zichtbaar van.

Na Hugi kwam Rúnar. Wat een mooie stoere man en natuurlijk duurde het even voordat Rúnar zijn hoofd bij de schapen kon houden. Want aan de kant zat de altijd aanbiddelijke Esky naar hem te lonken. En dat was hem niet ontgaan. Die schapen zijn leuk maar dat mooie meiske dat daar aan de kant zat moest eerst even besnuffeld worden. Jammer dat er een hek tussen zat. Een paar goed gemikte likken konden ook tussen het hek door. Wat ruikt ze toch goddelijk. En eerlijk is eerlijk. Esky maakt er ook een sport van om de mannen maximaal af te leiden en tot grote opwinding te brengen. Maar gelukkig heeft Rúnar ook een vrouwtje en die was uiteindelijk interessanter. Met gedrevenheid wist hij instinctief wat de bedoeling was. Hij controlleerde de kudde en dreef ze vlotjes achter het vrouwtje aan. Toch zou Rúnar Rúnar niet zijn als hij niet een extra kwaliteit te bieden had. Die schapen zijn leuk en zo’n modderig weiland ook maar Runar had heel goed door dat er foto’s gemaakt werden. En je wilt natuurlijk niet met modder in je haar en een raar gezicht op de foto. Dus tussen de schapen door staat Runar op zijn mooist op de foto. Als een echte James Bond springt hij tussen de schapen door, blaft eens een keer stevig, springt hij in de modder en knipoogt hij tussendoor zonder een spettertje in zijn vacht met een big smile naar de camera. “Shaken not sturred baby!!!”. En dat levert mooie plaatjes op!!!!

En toen Muni. Een beetje vroeg op de dag want als de schapen al te vermoeid zijn gaat hij er gerust weer tussen liggen slapen…. Ja, Muni bruist van de energie en kan heel fel zijn maar als het op werk gaat lijken vindt hij het echt suf. Enige luiheid op dat vlak is bij hem zeker te bespeuren. Maar zolang het een spel is vind je geen fanatiekere speler. En verassend genoeg vond Muni het vandaag een spel. Hij ging er heftig in en dat was te merken. Maar als je er zo fel in gaat, staan de schapen binnen no time klem om het vrouwtje heen en wordt er geen stap meer gezet. Dan is de lol er voor Muni ook weer snel af. Dan zijn er molshopen, schapenpoep, gras, eenden, en allerlei ander leuks wat nog wel beweegt. Muni bleef deze keer gelukkig gaan en kwam steeds (als het vrouwtje zich weer tussen de schapen uit had gewerkt) fel in de aanslag. Iets te fel vond Estrella en zij probeerde hem te temperen. Omdat mij dat in eerste instantie niet lukte deed zij voor hoe dat werkt met de hoedersstaf. Ze sloeg met de stok naast hem op de grond om aan te geven dat hij niet zo fel moest doen. Beetje minder brutaal! Daar was prins Muni natuurlijk niet van gediend. Zo is hij zijn hele leven nog nooit behandeld!!! Verontwaardigd over zoveel onrecht kwam hij om de schapen heen naar mij toe rennen en sprong tegen mij op…. “zag je dat, ze deed lelijk tegen mij…… Tegen mij!!!!!”. Muni vindt het spel leuk maar wel volgens zijn regels en hij moet nog leren dat het spel ook leuk kan zijn als hij mijn regels volgt. Alleen is achteruit lopen in een butsig en nat weiland en de schapen van je lijf en in beweging houden en je hond enthousiast genoeg houden maar wel temperen in zijn felheid, iets teveel tegelijk voor mij. Ik heb al mijn aandacht nodig om niet op mijn billen in de blub te vallen en de schapen over me heen te krijgen….. Kortom: nog wat oefening is hier op zijn plaats.

En toen kwam Astrid in actie. Wij hadden haar al voorbereidt op grote ladders in de panterpanty want die schapenkoppen met die horens… dat is niet mild. Miss Bera dacht daar anders over. Laat ze maar kletsen…. Wij regelen dat wel. Vrouwen onder elkaar… En met zachte mildheid liet ze zien dat je ook gewoon een prettige wandeling kan maken tussen de schapen door zonder dat de panty van je vrouwtje enig gevaar loopt. Niet dat ze het niet leuk vond hoor. Zo af en toe liet ze op gepaste wijze zien dat ze het spel heel goed doorhad. Ze vond het alleen niet chic om haar vrouwtje in haar blote benen te zetten. Zo kwam Astrid met panty en al ongeschonden uit de strijd. Gelukkig was het wel genoeg beweging om het bloed weer even rond te pompen en weer warm te worden. Miss Bera zorgt voor het vrouwtje en wist precies wat ze nodig had. En die schapen, ach….. Die pakt ze de volgende keer wel aan!!!

En toen kwam Esky. Onze modelhoeder van de vorige keer. Maar ook Esky had deze keer iets anders aan haar hoofd. Runar zat nog vast in haar lijf en het was haar deze keer zelfs gelukt om Muni het hoofd op hol te brengen. Tijdens de vorige wandeling had hij haar vege lijf nog beschermd en alle hitsige heren bij haar vandaan gejaagd. Deze keer wilde hij meer. Voorzichtig en beleefd, dat wel, maar het was duidelijk dat hij het erg graag wilde. Een klein beetje in haar nek, een poot op haar kop. Aaaagh, mag ik???? Of het van Esky mocht, werd niet duidelijk. Het vrouwtje greep in en bracht Muni weer bij zinnen. De rest van de dag heeft hij gezellig samen met broer Hugi onder de stoel gelegen. “Brothers in arms”. Dat gaat gelukkig altijd goed. Dat schapendrijven en mannen het hoofd op hol brengen niet samengaat, liet Esky vervolgens zien. Ze wist natuurlijk wel hoe het moest, maar was duidelijk wat afgeleid. En ze vind het ook leuk, maar er waren meer leuke dingen…. Kortom: geen volledige aandacht. Dus misschien toch eerst die man en daarna weer schapen. Dan hebben we dat maar gehad……

En als hekkensluiter onze benjamin Ylfa. Toen ze 10 weken was had ze al laten zien dat ze dit spelletje prima door had. En ze was het nog niet vergeten!!!! Omdat Ylfa de enige IJslander is die er soms oprecht aan twijfelt of ze het wel alleen kan, liet ze zich leiden door de strakke hand van Coen. Daarmee waren ze een mooi duo. Ylfa is fel genoeg maar laat zich keurig bijsturen en dat maakt haar ook nog effectief. Ylfa is niet verontwaardigd als iemand haar verteld wat ze moet doen, daar wordt ze juist blij van. En ze doet het ook en als ze dan succes heeft, bevestigd dat voor haar dat ze van je op aan kan en blijft ze je aanwijzingen opvolgen. Beetje raar voor een eigenwijze IJslander, maar voor het schapendrijven ideaal. En dat leverde voor deze nog wat slungelige ijstiener een prachtig resultaat op. Een prima werkhond en het spelletje met de schapen heeft ze nu al onder controle.

Toen was het tijd voor een welverdiende lunch. De kou begon zich inmiddels op te dringen en eten helpt dan (een beetje). Na de lunch was er ruimte voor een tweede ronde. Mijn behoefte aan een warm bad was jammer genoeg echt niet meer te bedwingen dus kreeg Muni die dag geen tweede kans. Wel afscheidskussen, handjes en veel dag en tot ziens. De volgende uitdaging was mijn auto van de geïmproviseerde parkeerplaats af krijgen (het natte en een beetje tot prak gereden kleine schapenweilandje). Voorzichtig aan, anders draai je je vast in de modder. Nou was het “nieuwe rijden” nooit aan mij besteedt, maar dat het zo erg was wist ik niet. Ons vertrek bleef niet onopgemerkt. De modder vloog in het rond. Hoop dat ik niet teveel mensen (en honden) heb geraakt, maar in ieder geval lagen de klonten op mijn autodak en gleden die langzaam langs de ramen naar beneden. Muni keek er vol voldoening naar. Passend vervoer noemen ze dat. Als je zo’n stoere dag hebt gehad is het ook fijn als je in een stoere auto terug naar huis kan. Is het ook gelijk duidelijk in de buurt dat wij geen schattig hondje hebben maar een woeste IJslandse vikinghond. Het kan maar duidelijk zijn.

Eenmaal thuisgekomen lag ik razendsnel in dat warme bad en lag Muni op een warme handdoek in zijn mand bij te komen. Heerlijk nog even nagenieten. We zijn nu al benieuwd naar de volgende keer…….

Meer foto’s van het schapendrijven: klik hier