Weercode oranje voorspeld, gaan we alsnog? Ja, natuurlijk! Maar wel iets dichter bij huis.

We wilden de prachtige kasteeltuin Groeneveld gaan bezoeken om te ontdekken of dat goed te wandelen is met een aantal IJslandse Honden. Een mooie route is daar uitgestippeld, niet al te lang zodat Ylfa ook de hele weg kan genieten. Maar vanwege mogelijke problemen op de terugweg vanwege slecht opkomend weer hebben we deze ontdekkingstocht maar even uitgesteld..

We zijn naar Zoetermeer gereden omdat je in het Balijbos op veel plekken los mag met de hond. Lekker last-minute, dus geen route uitgestippeld. Gelukkig staan er overal paaltjes met wel of niet aangelijnde honden en hadden we al snel ontdekt dat je op en rond de fietspaden niet los mag, maar verder wel overal. En dat beviel prima! Mooie bruggetjes met prachtig uitzicht over de watertjes, veel vlaktes om hard achter elkaar aan te rennen, modderpoeltjes voor de nodige huidverzorging en om ervoor te zorgen dat de broeken van baasjes er niet meer zo saai uitzien. Een modderpoot geeft toch altijd wel een mooi effect…

Als klapper op de vuurpijl waren er allemaal verschillende hondenvriendjes om een extra sprintje mee te trekken. Bij het hondenstrandje gooide één zo’n hondenvriendjesbaasje met takken, dat was natuurlijk helemaal geweldig voor Elska. De rest vond er niet veel aan, maar Elska is altijd wel te porren voor een spelletje apport de tak, het liefst uit het water. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om ander wandelvolk te omzeilen, iets wat Arfi erg kon waarderen. Hij hoeft al dat drukke gedoe niet, zolang Cindy in zijn buurt is vind hij het leuk genoeg en wandelt hij gewoon op zijn eigen tempo mee. En Muni, Hugi en Ylfa hadden voldoende aan elkaar. Wat hebben ze genoten van elkaar, alsof ze elkaar al jaren kennen, ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Niet té heftig, wel wat sprintjes en rolletjes door de modder, maar al te heftig geblaf houden we alle drie niet van tijdens het spelen. Zolang ze voldoende ruimte hebben, zijn ze blij, en dat was er in het mooi aangelegde Balijbos. Alle vijf konden ze hun ei kwijt en dat is het belangrijkste. Dat wij het met z’n vieren ook nog eens gezellig hadden, was een extra pluspunt.

Na onze geïmproviseerde wandeltocht was het natuurlijk tijd voor een hapje en een drankje. Naast de parkeerplaats was een klein restaurant, even een moment van twijfel of het wel open was, maar het hek van het terras heette ons welkom en we waagden de gok. Eerst streken we neer op het terras, zo veel mogelijk uit de (ondertussen al flink harde) wind en in de zon, want de honden mochten niet naar binnen. Dat was wel een tegenvaller. Maargoed, drinken besteld en de kaart maar eens bekeken. Met gevaar voor eigen leven, dat wel. De kaarten vlogen ons op een gegeven moment om de oren en de thee van Shelley heeft het niet overleefd. Een seconde hielden wij onze adem in bij de aanblik daarvan, want de thee was nog gloeiend heet en viel richting Hugi en zijn baas. Gelukkig was niemand geraakt door het hete water, maar besloten we wel dat het niet veilig meer was buiten. We gingen naar binnen, maar wel zonder honden. Die stonden aan de andere kant van de glazen pui en vonden het bijzonder genoeg oké! We waren verbaasd trots op onze knappe IJslanders. Oké, zodra er een vreemd geluid klonk sloegen ze aan, want ja, die baasjes kunnen er toch lekker niets van zeggen. Maargoed, een vinger in de lucht van Shelley doet wonderen en kreeg ze daarmee zowaar stil. Er was verder niemand, niet op het terras en niet in het restaurant, dus we vonden het wel prima zo. Konden we tenminste lekker onze buik vullen en nog even rustig kletsen over de geslaagde wandeling die we samen hebben neergezet. Met wat hulp van wandelende mensen die daar duidelijk vaker kwamen, dat wel, maar daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Misschien zelfs wel fijn in deze tijd waarin mensen toch vaak geïsoleerd naar hun telefoon aan het staren zijn… Maargoed, dat is weer een heel ander onderwerp.
We hebben genoten, dat is het aller belangrijkst!

Afgelopen weekend hebben we twee lieve logees in huis gehad. Geis en Ronja kwamen Elska gezelschap bieden en het was heerlijk om zo veel IJslandse liefde om ons heen te voelen.

Het is altijd even spannend hoe dat zal gaan, een wandeling met logees, vooral als je daardoor met drie honden loopt i.p.v. één. Het tweetal paste zich echter al snel aan en vonden het prima om mij niet vooruit te sleuren. “Wil jij even de paraplu vasthouden?” Ja hoor, tuurlijk, en zo liep ik met drie honden en een paraplu over straat. Een mooi fotomomentje vond Coen en ik moet toegeven, het zag er best wel stoer uit. En dus voelde ik mij stoer, met die drie IJslanders die we zowel aan de lijn als bij het loslopen onder controle hadden. Waarvan andere mensen niet doorhadden dat het logees waren, doordat ze zo netjes terug kwamen. Alleen Geis werd soms wat bang aangekeken, doordat hij alle mensen leuk vindt die hij tegenkomt en ze dan tegemoet lacht. Zijn wij niet gewend, om te moeten uitleggen dat een hond lief naar je toe komt lopen en “gewoon” naar je lacht, maar het had wel iets. Stiekem zat ik elke keer in mezelf te gniffelen om die hoofden, hoewel twee mensen door hadden dat het lief bedoelt had en hij toch de aai kon scoren waar hij voor kwam.
Überhaupt zijn we eigenlijk niet gewend dat onze hond op mensen af loopt, Elska is alleen geïnteresseerd in andere honden. Mensen zijn voor haar een soort onderdeel van het decor van de grote wereld, die zijn er gewoon en hoef je verder niets mee te doen. Behalve dan de lieve oude meneer met de Friese Stabij, want hij kwam een keer met een zak voor gedroogde kipfilet bij de supermarkt vandaan en kon haar lieve koppie niet weerstaan…

Op zondag was het echt grote pret, want we hadden afgesproken met nog drie andere IJslandse vriendjes in Bentwoud. Alle honden konden het met elkaar vinden, hadden allemaal een maatje dat gelijkwaardig was. Elska zag haar grote vriendin Hnysa weer waarmee ze keihard kan racen en de wedstrijd “ranzigste hond van de dag” aanging. Helaas, Hnysa had alwéer gewonnen. Muni kwam er regelmatig even bij voor een sprintje en een knuffel, maar vond het enorm drukke gedoe iets te intens. Samen met Hugi vindt hij het ook prettig om zelf op onderzoek uit te gaan, snufje hier en snufje daar, even badderen, een tak najagen als die stoer genoeg was en vooral regelmatig een knuffel scoren bij de baas.
Geis en Ronja hielden het bij bekend terrein en gingen er samen op uit, heftiger dan de rest gingen ze tekeer doordat ze elkaar grenzen door en door kennen. Toch bleven ze wel in de buurt en kwamen regelmatig een snoepje of een knuffel halen.
We hebben gewandeld, gelachen, gegeten, ballen en takken gegooid en de honden flink gebadderd. O ja, en een drone weggejaagd, met groot succes! Opeens zo’n vreemd ding in de lucht dat ook nog geluid maakt, kán ook werkelijk NIET. Dus daar gingen ze hoor, met z’n allen blaffend erop af, maar nog wel op veilige afstand blijven staan. Eigenlijk had maar één van het stel daadwerkelijk door waar ze naartoe stonden te blaffen, maar dat even terzijde. De drone werd door de eigenaar uit de lucht gehaald en de rust was wedergekeerd, takjes werden gezocht en naar binnen gewerkt en de race voor de gevonden tennisbal kon beginnen.

Het moment dat logees worden opgehaald is altijd een beetje moeilijk. In korte tijd geniet je zo van die honden dat het stiekem heel jammer is dat ze weer weggaan. Maar wat een genot om de blijdschap te zien waarmee de baas werd begroet toen ze voor de deur stond! En de blijdschap waarmee je zelf dan ook nog weer even begroet wordt, als een soort bedankje voor het logeren? Net als dat je als kind je oma altijd een dikke knuffel gaf als je ouders je weer kwamen ophalen? Of zijn ze juist enorm blij dat ze weer van je af zijn?

Tja… We gaan maar uit van het eerste 🙂

Één van onze favoriete wandelgebieden in Wassenaar. Een heerlijk breed strand, prachtig duingebied met zoet water om de dorst te lessen en het zout uit de ogen te spoelen, de muur die elke keer weer prachtig is om te zien en om overheen te lopen en vooral vanwege de rust die je achter de duinen kunt vinden.

Afgelopen weekend waren we er met wat extra gezelligheid: drie IJslanders en hun baasjes. Voor Elska was het de eerste ontmoeting met haar halfbroer Geisli en nichtje Ronja, met Hugi had ze eerder al kennis gemaakt.

Zowel de honden als de mensen genoten van het prachtige weer en pikten nog een kleurtje op. Waar de parkeerplaats flinke drukte voorspelde, viel het op het strand en vooral in de duinen heel erg mee. Hier en daar een bal om te stelen, af en toe een vogel om op te jagen, maar verder was er geen paard te bekennen.

Bovenop de duinen een momentje rust om van het uitzicht te genieten, want het blijft een prachtig gezicht daar achter de duinen. We vervolgden onze weg en zonder de wind was de temperatuur extra lente-achtig. Aan het einde van de route even bijkomen met een drankje op een zonnig terras en de perfecte zondag-middag-bezigheid was een feit.

Het is kerstvakantie en dat betekent: extra vaak naar Austerlitz! Op dagen dat de gemiddelde mens binnen blijft met een extra dekentje en warme chocolademelk met slagroom voor de kachel, lopen wij in het prachtige bos. Heerlijk rustig, grote modderpoelen, bergen met bladeren om in te graven… Genieten!

Met de Winner show nog in ons achterhoofd gaan we op zondag ochtend om 8 uur in de auto onderweg naar Austerlitz om even lekker stoom af te blazen en Sunna terug te brengen. Het bos was deze keer alsof je in een scene van Lord of the Rings zat. De rust omdat je bijna de enigste mensen in het bos bent. Met daarbij de zonnestralen die tussen de bladeren door het hele bos blootleggen was een “oerachtig” mooi gezicht. Zo voel je de kou niet meer en geniet je samen met de hondjes van een heerlijke wandeling.

Goed ingepakt stapten we uit de auto voor een heerlijke wandeling. Nog een paar minuten wachten en dan komen Elska’s beste vriendinnen. Het is rustig in het bos, op drie mountainbikers na is er geen mens of hond te bekennen. De parkeerplaats telt 14 auto’s, wat toch een zekere drukte zou moeten aangeven.

De minuten verstrijken en we kunnen op pad. De mensen wat houterig door de kou, de honden lijken nergens last van te hebben. De eerste modderpoel wordt al snel ontdekt en de rode dames veranderen langszaam in tricolours. Helaas geen bewijs in de vorm van fotomateriaal, want het was nog veel te duister en mistig voor een scherpe foto.

Op de drie-uur-durende wandeling zijn we in totaal 6 mensen, 9 honden en twee paarden met ruiters tegengekomen. Voor ons maakt dat het perfect: een wandeling in een prachtig bos dat helemaal voor onszelf lijkt te zijn.

Het was weer een prachtig begin van de zondag.