Een fragment uit ons leven met Elska, met als thema “een doodnormale werkdag”.

Het was glad vanochtend. Zelfs toen ik rond half 12 terug naar huis fietste moest ik nog uitkijken voor ijzige stukken op de parkeerplaats bij ons achter. Elska had nergens last van en was blij dat ik weer in mijn tussenuur langskwam om samen een heerlijke wandeling te maken. Al snel waren we bij het paardenpad dat ons naar het meer zou leiden en genoten we beiden van de combinatie van kou en zonnestralen. Af en toe een hond, maar verder niets en niemand te bekennen. Op de vogeltjes na, die vrolijk tjilpten vanuit de bomen en bosjes. En de eendjes die weggejaagd werden zodra Elska een beetje in de buurt kon komen. Met een trotse draf komt ze naar mij terug gelopen voor een beloning voor het goede werk. En tja, dat valt natuurlijk niet te ontkennen.

Na ons standaard rond”je” hebben we samen geluncht en moest ik helaas weer terug om te werken. Wat lijkt het me toch geweldig als ik Elska mee zou kunnen nemen in het lokaal. Dan krijgt ze een mooie plek om te relaxen en af en toe doet ze dan een rondje door de klas als een soort therapiehond. Of misschien kiest ze elke les wel een leerling uit om bij te liggen, omdat die wellicht wat extra steun kan gebruiken. Af en toe een “trucje van de week” om iedereen scherp te houden en regelmatig een collega die tussen de lessen door een knuffel komt halen. Elska zou het allemaal wel mooi vinden. De hele dag mee, heel veel aandacht krijgen, waarschijnlijk ook wel elke les een snoepje (bijv. elke les een andere leerling, net als dat we in groep 8 om de beurt koffie en thee bij de juffen en meesters mochten brengen), en af en toe een werktaak als “aaihond” of als lieve assistent die de leerling zijn gevallen pen aangeeft. Ja, Elska en ik zien het wel zitten. Nu het schoolbestuur nog…

Na zo’n wandeling kom ik extra relaxt op school aan en geef ik nog een aantal lessen alvorens ik weer op huis aan ga. Elska ligt in diepe slaap op de armleuning en kijkt me met slaapoogjes aan als ik het huis binnen stap. Ik ruim mijn werkspullen op en kruip bij haar op de bank tot het tijd is om te koken.

En na het eten? Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen. Ondertussen kijken we onze favoriete serie, afgewisseld met stoeien en spelen met een bal of een restje van wat ooit een mooi geknoopt touw was. Soms halen we meer uit de kast en doen we samen een dansje. Wel stiekem zodat niemand het ziet, want de polonaise lopen is natuurlijk niets voor stoere meiden…