Een fragment uit ons leven met Elska, met als thema “een doodnormale werkdag”.

Het was glad vanochtend. Zelfs toen ik rond half 12 terug naar huis fietste moest ik nog uitkijken voor ijzige stukken op de parkeerplaats bij ons achter. Elska had nergens last van en was blij dat ik weer in mijn tussenuur langskwam om samen een heerlijke wandeling te maken. Al snel waren we bij het paardenpad dat ons naar het meer zou leiden en genoten we beiden van de combinatie van kou en zonnestralen. Af en toe een hond, maar verder niets en niemand te bekennen. Op de vogeltjes na, die vrolijk tjilpten vanuit de bomen en bosjes. En de eendjes die weggejaagd werden zodra Elska een beetje in de buurt kon komen. Met een trotse draf komt ze naar mij terug gelopen voor een beloning voor het goede werk. En tja, dat valt natuurlijk niet te ontkennen.

Na ons standaard rond”je” hebben we samen geluncht en moest ik helaas weer terug om te werken. Wat lijkt het me toch geweldig als ik Elska mee zou kunnen nemen in het lokaal. Dan krijgt ze een mooie plek om te relaxen en af en toe doet ze dan een rondje door de klas als een soort therapiehond. Of misschien kiest ze elke les wel een leerling uit om bij te liggen, omdat die wellicht wat extra steun kan gebruiken. Af en toe een “trucje van de week” om iedereen scherp te houden en regelmatig een collega die tussen de lessen door een knuffel komt halen. Elska zou het allemaal wel mooi vinden. De hele dag mee, heel veel aandacht krijgen, waarschijnlijk ook wel elke les een snoepje (bijv. elke les een andere leerling, net als dat we in groep 8 om de beurt koffie en thee bij de juffen en meesters mochten brengen), en af en toe een werktaak als “aaihond” of als lieve assistent die de leerling zijn gevallen pen aangeeft. Ja, Elska en ik zien het wel zitten. Nu het schoolbestuur nog…

Na zo’n wandeling kom ik extra relaxt op school aan en geef ik nog een aantal lessen alvorens ik weer op huis aan ga. Elska ligt in diepe slaap op de armleuning en kijkt me met slaapoogjes aan als ik het huis binnen stap. Ik ruim mijn werkspullen op en kruip bij haar op de bank tot het tijd is om te koken.

En na het eten? Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen. Ondertussen kijken we onze favoriete serie, afgewisseld met stoeien en spelen met een bal of een restje van wat ooit een mooi geknoopt touw was. Soms halen we meer uit de kast en doen we samen een dansje. Wel stiekem zodat niemand het ziet, want de polonaise lopen is natuurlijk niets voor stoere meiden…

Een fragment uit ons leven met Elska, met als thema “een ongehoorzame dag”: een dag die niet vaak voorkomt.

Afgelopen donderdag had Elska een “ongehoorzame dag”, zoals we dat noemen. De grenzen die normaal gesproken gelden worden overschreden, zowel thuis als buiten, en als baasjes worden we op opvoedkundig gebied op de proef gesteld. Bij elke deur wacht Elska normaal gesproken tot we aangeven om erdoor te gaan, in de vorm van “kom maar” of “ga maar”. Dit weet ze erg goed en past ze normaal gesproken dan ook goed toe. Zelfs bij deuren in de vorm van een poort of een hekje wordt netjes gewacht en zo kunnen we op een rustige manier ergens naar binnen of naar buiten gaan. Een andere grens is die bij de auto: ook daar gaat een deur open en wacht Elska tot ze uitgenodigd wordt om “in de auto” te gaan. Als het portier voor de tweede keer open gaat doordat we bij onze bestemming aangekomen zijn, gaat Elska netjes zitten in afwachting op het teken om de auto uit te springen. Deze trucjes, en nog een aantal anderen, zorgen voor een stukje controle over onze dame en bieden haar daarnaast rust en voorspelbaarheid. Op een ongehoorzame dag wordt de controle echter flink te proef gesteld en is de rust ver te zoeken. Zo dus ook afgelopen donderdag: Elska liep werkelijk door alle deuren heen, sleurde me mee buiten toen ze aan de lijn liep en vervolgens sprong ze ook nog gelijk de auto in toen het portier open ging. Helaas voor Elska, zijn haar baasjes dusdanig consequent dat ze geen succes behaalt en al snel terugkomt tot haar gehoorzame zelf. Ze houdt er ook niet van als de baas boos wordt op haar, in de zin dat ze haar streng toespreekt. Maar wat houdt dit dan precies in? Bij de deuren krijgt Elska een strenge ‘eh, terug!’ te horen. Niet schreeuwend, niet kwaad, gewoon erg duidelijk en vooral rustig. Een beetje té rustig, naar Elska’s mening, want dan weet ze dat de baas het écht meent. Ze huppelt bij deur nummer 1 met een opstandig grommetje terug naar de plek waar ze hoort en moet drie tellen wachten tot ze alsnog de deur door mag. Bij deur nummer 2 loopt ze in stilte (maar met een ietswat chagrijnig hoofd) terug en bij deur nummer 3 is het een ietswat ongeduldig/gefrustreerd/zielig/balend piepje geworden. Maar, elke keer loopt ze “netjes” weer terug naar de plek waarvan ze stiekem écht wel weet dat ze daar moet wachten. Bij het vooruit sleuren komen ook wat gefrustreerde grommetjes en piepjes op zo’n dag, doordat ze ervan baalt dat de baas niet gewoon even voor één keertje mee werkt en haar gewoon laat trekken. Is toch fijn om soms die spieren flink te gebruiken? Maar nee hoor, elke keer staat ze weer stil en moet Elska weer hélemaal twee stappen terug doen omdat ze dán pas verder loopt. Zucht, wat is het leven toch zwaar. Na het getrek, gepiep en gemopper komen we bij de auto aan en zodra het portier open gaat, zit Elska in de auto. Ook hier weer een streng ‘eh, terug!’ en Elska hopt de auto weer uit. Deze actie was de druppel en met een streng ‘En nu is het klaar met die onzin. Afgelopen nu.’ was het ook echt voorbij. Aangekomen bij het huis liet ik haar los uit de auto, aangezien ik mijn handen vol had en het centrum toch uitgestorven was. Ze bleef netjes in de buurt en stopte zelfs met rennen toen ik ‘Elska, rustig!’ riep toen ze op de kat van de buren af ging. Niet blaffend overigens, het was een nette benadering met aan het eind een beleefde boog om de kat heen. De kat kon het langzamere tempo ook meer waarderen en ze sloten het geheel netjes af. Geen geluid van hond of kat, geen uithalen of extra groot maken, gewoon even hoi zeggen en daarna weer hun eigen ding doen. Elska deed haar laatste plasje op het grasveld alvorens ze netjes voor de opening van de poort wachtte tot ik zei dat ze naar binnen mocht komen. Ook bij de achterdeur ging dit helemaal perfect en sloten we de dag toch nog goed af met een dikke kus en knuffel voor het slapen gaan. Ondanks dat dit soort dagen het van ons vraagt om weer even überconsequent te zijn, zijn dit ook de dagen die maken dat ik haar extra leuk vind. We merken dan weer dat we een “hond met pit” in huis hebben, waar je echt iets mee kan en die alles aan je zal geven als je dat van haar vraagt (zowel letterlijk als figuurlijk). Zelfs op zo’n opstandige dag, zolang je maar rustig blijft en duidelijk maakt wat je van haar verwacht.