Een ietswat verlaat verhaal over de avonturen van Elska in Noorwegen, dat geplaatst was in het IJSTIJDSCHRIFT. Aan de hand van de foto’s die gemaakt zijn door Coen en Linda zal Elska haar belevenissen vertellen van haar gave avontuur in Noorwegen afgelopen augustus.

De vakantie begon met een lange reis in de auto. Om de paar uur stopten we om van chauffeur te wisselen en voor mij om te plassen en even te wandelen. In Denemarken kon ik eindelijk los lopen, rennen en door de modder rennen. Twee uur later snapte ik waarom: ik moest heel lang alleen in de auto zitten in de onderkant van de Ferry, samen met andere hondjes in andere auto’s. Eigenlijk moest ik in de kofferbak zitten, op mijn eigen plekje, maar dat vond ik zo stom dat ik stiekem over de stoelen geklommen ben om languit op de achterbank te slapen, lekker koel op het leer. Gelukkig vonden m’n baasjes het niet erg toen ze terug kwamen en kreeg ik veel knuffels. De reis viel uiteindelijk wel mee, maar ik was wel blij toen we bij het huisje aan kwamen. De mensen waren minder blij, want er was geen stroom vanwege de storm. Het was daardoor lekker fris in huis en donker, waardoor ik goed kon slapen. De volgende dag gingen we het terrein verkennen en dat was heel groot! Er was een stuk met fruitbomen waar het heel lekker rook en daarnaast stond de buurman, een heel groot paard. Ik was even gedag gaan zeggen, maar hij wilde niet eens spelen. We hadden ook een eigen stuk water en een hutje waar de mensen konden relaxen terwijl ik met iemand met de frisbee of voetbal speelde. Soms moest ik ook in het hutje omdat niemand met mij wilde spelen en dan hield ik alles goed in de gaten. Eigenlijk was het ook wel fijn om even te relaxen, want we zouden snel weer heel erg ver gaan wandelen. De eerste wandeling kwam ik er al snel achter dat je in Noorwegen niet makkelijk vriendjes kan maken, we kwamen geen mens of hond tegen! Wel schapen, waardoor ik eindelijk eens mijn drijfkunsten kon laten zien. Mijn baasjes waren daar erg trots op, omdat ik heel netjes deed en de schapen naar hen toe bracht. Helaas moest ik daarna wel een stukje aan de lijn, omdat ze bang waren dat ik ze per ongeluk het water in zou jagen. Niet eerlijk, dat zou ik toch niet doen?! Het was wel een heel mooi gebied en dicht bij het huis. Ik hoopte dat we daar nog een keer naartoe zouden gaan, maar daar was het niet meer van gekomen. Er was een hele grote heuvel waar we de top van beklommen hebben. Hier hadden we erg mooi overzicht over het gebied, hoewel we nog niet echt wisten waar we precies zicht op hadden. Mijn baasjes waren eerst bang dat ik per ongeluk ergens bij een steil stuk naar beneden zou vallen, maar ik deed heel voorzichtig en daardoor mocht ik overal los lopen. Het was soms wel een beetje spannend, maar zolang ik bij de mensen bleef was er niets aan de hand. Na de eerste heftige wandeling waren de mensen toe aan een dagje relaxen rondom het huis en de directe omgeving verkennen. We hebben het stadje Tau bezocht en ontdekt waar we de ferry naar Stavanger moeten pakken later in de week. Toen we weer thuis kwamen gingen Lotte en Linda in de kano en ik mocht mee! Ik mocht ook een paar keer uit de kano springen om de frisbee uit het water te halen en ben zelfs vanuit het water de kano in geklommen! Oké, met een beetje hulp van Linda. Maar toch, ik vond het knap van mezelf. De tweede wandeling was ook in de buurt en daar moest ik eigenlijk aan de lijn, volgens de officiële regels. Er waren echter weer geen mensen of honden te bekennen, dus hebben mijn baasjes me stiekem los laten lopen. We hadden bij deze wandeling weer een prachtig uitzicht, dit keer zelfs over het water en het huisje. Bij deze wandeling kwamen we heel veel rotsen tegen, wat ik super leuk vond. Ik kon mijn wolfsklauwen goed gebruiken bij de steile wanden en deed wat extra rondjes omdat ik het zo leuk vond. Af en toe was het voor de mensen wel wat smal en gevaarlijk en dan lette ik extra goed op dat het wel goed ging. Gelukkig is niemand gevallen dankzij mijn extra aanwijzingen en hebben we allemaal genoten van de rust en prachtige natuur. Richting het einde van de week hebben we de Preikestolen bezocht, een toeristisch punt in Noorwegen waar blijkbaar iedereen naartoe gaat. Het was een groot contrast: de hele week nog niemand tegengekomen en nu op de terugweg in de file omdat de paadjes te smal waren voor de grote aantallen mensen die van en naar de Preikestolen wandelen. De paden waren tevens slechter dan verwacht, allerlei grote stenen die samen een pad zouden moeten vormen, waardoor het wandeltempo van sommige mensen erg traag was. Hierdoor stond ik me soms te vervelen en moest ik uitkijken dat mensen niet op mijn poten stonden. Op de heenweg hadden we expres een rustige route gekozen, waardoor we extra veel moesten klimmen maar we niemand tegen kwamen. Bij de Preikestolen was het erg druk, waardoor we het van een afstandje bekeken hebben. Eigenlijk vond ik er niets aan en heb ik een dutje gedaan in de tijd dat de mensen een broodje aten en zich geestelijk voorbereidden op de terugweg. Het was een heftige wandeling, vooral door de drukte, maar het was het waard. Voor een ieder die van plan is om ooit de Preikestolen te bezoeken: doe dat ‘s ochtends vroeg! Wij waren er om 8 uur in de ochtend en ik zou het aanraden om nog vroeger aanwezig te zijn zodat de terugweg rustiger is. Vooral de bussen toeristen veroorzaken plaatstelijke druktes en je bent niet blij als je daar tussen loopt. Vooral niet als die mensen wandelstokken bij hebben die bijna in je oog steken als ze niet op honden letten. De hoogtepunten van de dag waren: het beklimmen van steile wanden waar mijn baasjes netjes omheen liepen. Ik ging gewoon recht naar beneden zonder uit te glijden, super stoer! Dat moet elke IJslander een keer meegemaakt hebben. Daarnaast vond ik bij de Preikestolen een gore handschoen waar ik wild mee kon schudden zonder dat iemand dat erg vond. Iets waar je je ogen voor open moet houden als je daar bent, misschien vindt jij er ook wel eentje! De tweede week gingen we naar een ander huisje in een afgelegen gebied, waar voor de mensen aan het begin van de week wat problemen waren. In dat gebied zijn geen normale afvoeren en is geen vaste elektriciteitsaansluiting. Als je naar zo’n gebied gaat, moet je goed opletten dat er een normaal toilet aanwezig is en er rekening mee houden dat je een aggregaat aan moet zetten om de oven te gebruiken. De lampen e.d. werken op zonne-energie, zodat je niet altijd in de herrie hoeft ze zitten als je stroom nodig hebt. Ik vond het super bij het huis, want daar was een groot stuk groen met een plas water in het midden. Lekker veel ruimte om rondjes te rennen en door het water te lopen. Helaas weer geen vriendjes in de buurt, zelfs geen mensen in de huisjes in de buurt, maar in mijn eentje kon ik daar ook al veel lol beleven. Als eerste wandeling in de tweede week gingen we bij een waterval kijken. We hadden iets spectaculairs verwacht, maar eigenlijk stelde het niet veel voor. Het uitzicht bij de waterval was wel erg mooi, verschillende wanddecoraties zijn daar gecreërd. Bij de tweede wandeling was het gebied minder mooi, maar mocht ik wel wat geïmproviseerde behendigheid doen. Het was een korte wandeling, gevolgd door een bezoek aan een supermarkt. Terug bij het huisje heb ik me met Marij en Linda opgewarmd bij een kampvuur. Zelfs de marsmallows werden erbij gehaald, maar die mocht ik niet eten. De derde wandeling gingen we opzoek naar burchten. De wandeling was een uitdaging, want de route was niet goed aangegeven. Uiteindelijk hebben we de burchten dan toch bereikt, wat een grote teleurstelling opleverde. Slechts een rijtje stenen was over en meerdere burchten hebben we niet eens ontdekt. Gelukkig was het droog en zonnig, waardoor het toch wat voldoening opleverde. Aan het einde van de tweede week hebben we nog een bezoek gebracht aan het zuidelijkste puntje van Noorwegen. Dit was wederom een toeristisch punt waar we meerdere mensen tegenkwamen. Gelukkig was het niet zo druk als bij de Preikestolen, waardoor ik makkelijk rond kon lopen. Het is een plek waar voor betaald moet worden, met een vuurtoren en verschillende gebouwtjes met informatie waar je kunt kijken. Helaas mocht ik nergens in, dus moest ik met Linda buiten rondlopen. Gelukkig viel er genoeg te klimmen, waardoor ik me niet verveelde.

Het was een groot succes en mijn baasjes hebben belooft dat we in de toekomst nog een keer terug zullen gaan naar dit prachtige land. Heb je behoefte aan lange wandelingen in ruwe natuur en zonder andere mensen en honden tegen te komen? Dan moet je absoluut naar Noorwegen! Je kunt me altijd om tips vragen, want ik weet al veel mooie plekjes die je kunt bezoeken. Ik zal dan ook verklappen waar je zonder problemen kunt schapendrijven, mits je baasjes dat aandurven natuurlijk…